Dus de ochtend bestond vaak uit drie keer onder de koude douche staan en ondertussen ontbijten en lezen in de schaduwrijke tuin, dat wel, en dan na de laatste koude douche zonder afdrogen je in kleding hijsen, de oversteek vanaf Lido naar Venetië maken, op de vaporetto was er meestal nog wel een zuchtje wind, en vervolgens naar de gebouwen op de Biennale waar airco was.
Zo heb ik in fatboy-zitzakken heel veel filmpjes van kunstenaars zelf gezien. In de Biennale stonden de kunst en kunstenaars zelf centraal en werden uitgenodigd en aangemoedigd om ook met elkaar contact te maken: een ieder was vrij om een videofilm te maken, waar je jezelf kon voorstellen. Deze filmpjes zijn allemaal online te zien en gedurende de Biennale, dus ook: de gehele dag door. Elke dag een alfabetische selectie van ongeveer twintig kunstenaars achter elkaar, kwam ik na een paar dagen kijken, achter.
Ik heb dit weekend ook zéér genoten van alleen maar in mijn tuin zitten en liggen lezen, met daartussendoor wat gekap in mijn oerwoudtuintje en wat gefatsoeneer en gebezem in het doorgangspad en voor het huis. Mmmm... heerlijk... en op de zaterdagavond onder een heldere sterrenhemel geluisterd naar de alleroudste liedjes van Frank Sinatra. Lekker mezelf verwend met croissantjes, verse aardbeien en slagroom, glaasje wijn en garnaaltjes in knoflookolie en pepertjes gevuld met roomkaas. In Venetië ervaar ik elke dag als een snoepje, dus nu even dít.
Ik las allereerst: Een zomer in Venetië van Nicky Pellegrino. Een vrouw, kok van een Italiaans restaurantje in Engeland met een huwelijkscrisis gaat een zomer naar Venetië, op zoek naar tien punten voor haar gelukslijst: de Argentijnse tango dansen op een campo, overal water om je heen en je zo laten vervoeren... Tja, daarmee was het natuurlijk zeer makkelijk om me in Venetië te wanen, want vorig jaar zat ik zo ook zelf op een rood houten bankje naar die dansende mensen te kijken. Jammer dat ik niet uit mijn leesstoel kon opstaan nu, om langs de lagune te wandelen en de hengelaars naar verse visjes te zien...
Verder heb ik de thrillerschrijfster Elizabeth George ontdekt. Voor Venetië had ik een dikke pocket, ze zijn allemaal heel lijvig, uit een boekenkraam meegenomen in het oorspronkelijke Engels. Als het niks was zou ik het inruilen bij de Engelse boekwinkel vlakbij de Rialtobrug. Maar ik vond het, boven verwachting dus, steengoed. Spannend en onderhoudend, en zo geschreven dat je de dillema's rondom goed en kwaad kunt meevoelen van de mensen wier wereld ze beschrijft. De eerste heette A traitors mind en speelde zich in de muziek- en de kunstwereld af. Vorige week las ik er één die zich afspeelde in de wereld van Pakistaanse, Islamitische immgranten in een klein kustplaatsje in Engeland en dit weekend ben ik begonnen in Een duister vermoeden en deze speelt zich af rondom landhuizen en de adel in Engeland. Nu ik weet dat haar schrijfstijl heel goed is, het bevat woordgrapjes, cadans en ritme, kan ik me wel verzoenen met de toch echt wel krakkemikkige Nederlandse vertalingen.
