Een heel leuk uitje, daar was de vrouwengroep het over eens: het Fruitcorso in Tiel. Omdat A. in die contreien is gaan wonen, las ze het in het plaatselijke sufferdje, hoe moet je er anders van weten? Ja, het Bloemencorso in de Bollenstreek is landelijk bekend: ooit ben ik daar in mijn jeugd wel heen geweest en dat is me altijd bijgebleven. Wat je met bloemen kunt doen, kan dus ook met fruit, groenten en zaden: misschien nog wel beter: de kleuren zwart, grijs, donkerpaars zijn nu aanwezig door aubergines, maanzaad, pruimen., en er zijn meer mogelijkheden tot afwisseling in reliëf en grote: dit is driedimensionaal mozaïeken.
Gigantische praalwagens waar je langs flaneerde, zaterdag was de optocht geweest; fantastisch wat een kleurnuances en thematieken: koningspinguïns die zwommen en doken onder water, de luchtbelletjes gemaakt van knoflookteentjes, happende tropische vissen, een Afrikaans landschap met ondergaande zon en giraffen. toekans met kleurige veren en grote groente en fruitmanden, Chinees-achtige draken, een zeppelin met de reclames van Pleegzuster Bloedwijn en Hofnar sigaren en Belinda sigaretten daarop.
Alle dorpen in de omgeving kunnen meedoen en de jeugd had een eigen prijsuitreiking: jong geleerd, oud gedaan en dat al lang, schat ik zo in: want er zit heel wat know-how in al die inzendingen. Tiel, moet ooit aardig welvarend zijn geweest, gezien de straten met grote villa's en een park met oude bomen, waar nu een Food-truck-festival was. Het land van Flipje met jamfabrieken: het is het heimwee-verhaal dat ik ooit hoorde van iemand die als jongen was ingezet in de Arbeits-Einsatz: Hij reisde in grote vrachtwagens van het uiterst Westen van Nederland naar Duitsland en toen kwamen zo door Tiel. In een jamfabriek die al verlaten was vonden ze daar potten met jam en hebben zich daar te goed gedaan, duizelig van geluk, slapend tussen het geurende fruit.
Eten en kameraadschap: twee ingrediënten van geluk... Meerdere vrouwen zijn naar kleine dorpen op het platteland verhuisd: rustig, prachtige omgeving om je heen, maar hoe leer je nieuwe mensen kennen? B. vertelde over twee pogingen: een teken- en schildercursus, maar daar waren alleen maar stokoude achter-de-geraniums type van mensen en een cursus die 'Groei en Bloei' heette: dan verwacht je wat, maar nee hoor, ook daar dezelfden, waar je geen gesprek mee kan voeren. Dan heb je nog fitness of iets andersoortigs rondom de verbetering van het lichaam en dan tref je daar weer mensen met de beginvraag: heb je kinderen? Nee? Einde gesprek.
Maar je woont toch vlakbij Zutphen? Daar wonen toch heel wat alternatieve mensen, zei ik. O, maar die wilde ze ook niet: al die zwevers met hun meditatie, yoga, kaarten trekken en kristallenbollen. 'Van die lui die roepen, we zijn allemaal één!' vulde A. aan, 'wat een onzin, dan loop ik gillend weg.' Ik deed nog een poging om iets te zeggen over de gelaagdheid van taal, maar dat schoot niet op. G. zei later weer tegen me, dat ze daar wel bijna depri van kon worden: zo'n standpunt: alsof mediteren zweven is, terwijl het juist het omgekeerde is. Ik hield mijn mond maar, want er was geen opening voor een gesprek, zei ze.
Nou ja, dat hoeft ook niet, altijd, en wellicht omdat je elkaar al zo lang kent, kan zoiets op een zonnig terrasje wel zo gebezigd worden. A. zelf heeft jarenlang een levensgrote poster van Dali aan het voeteneind van haar bed gehad van Jezus hangend aan het kruis en ze zingt in een van oudsher christelijk koor en toen ik haar leerde kennen zong ze nog in het oude-jongerenkoor van de kerk...het was zo gezellig, daarom was ze nog lid, al was ze nu dan studente.
Ze vindt Licht dat ons aanstoot van Huub Oosterhuis wel een mooi lied, maar Een Nieuw Bruilofstlied: Uit vuur en ijzer, zuur en zout... drammerig en afgezaagd, zei ze toen ze een blik had geworpen in het boekje van de afscheidsviering van Moeder. 'Maar het heeft wel een mooie cadans om een kist mee de kerk in te dragen,' reageerde ik. Akkoord! zei ze. Ik vind het eigenlijk wel grappig, zo'n interactie: lekker kleurig, zoals het Fruitcorso.
Voor plaatjes: zie
https://www.gelderlander.nl/rivierenland/fruitcorso-2017-het-grote-foto-overzicht~ad1f6ce3/
Ze vindt Licht dat ons aanstoot van Huub Oosterhuis wel een mooi lied, maar Een Nieuw Bruilofstlied: Uit vuur en ijzer, zuur en zout... drammerig en afgezaagd, zei ze toen ze een blik had geworpen in het boekje van de afscheidsviering van Moeder. 'Maar het heeft wel een mooie cadans om een kist mee de kerk in te dragen,' reageerde ik. Akkoord! zei ze. Ik vind het eigenlijk wel grappig, zo'n interactie: lekker kleurig, zoals het Fruitcorso.
Voor plaatjes: zie
https://www.gelderlander.nl/rivierenland/fruitcorso-2017-het-grote-foto-overzicht~ad1f6ce3/