Dat begrepen ze wel. Het blijkt dat ze er allereerst niet aan dachten om ook stukjes aan buurbewoners te geven voor individueel gebruik, meer dachten aan iets gezamenlijks, met vergeten groenten en een pluktuin en ook een samenwerking met de scholen ernaast. 'Waarom begin je geen eigen moestuin bij je huis?' zei een grote man die aanstonds de grond zou gaan omspitten.
Had ik wel als idee, zei ik, maar de hele voortuin is verworteld met bomen erin. Beetje kappen, bomen snoeien, geulen maken, worteldoek erin: hij wilde wel komen kijken. Maar ik ben autist, zei hij er meteen bij. Die spilvrijwilliger weet wel dat ik ook beheerder ben, die ook nog eens zéér voor burgerparticipatie is. 'Ja, natuurlijk, is er uiteindelijk van alles nog mogelijk, alles stond nog in de kinderschoenen, je kon elkaar ook wederzijds helpen, nietwaar', zei hij toen het ook nog ging over een graafmachientje dat ik nodig zou kunnen hebben, maar dat ik dat te duur vond, en dat zij dat wie weet toch ook moesten inzetten, om de grond om te woelen.
Ik kwam voor mijn stofzuiger: bij het wisselen van de stofzuigerzak, voor het eerst bij deze nieuwe stofzuiger, deed hij ineens niks meer. Maar daar had hij toch gewoon zuigkracht. 'Autist' keek in de zuigslang en gaf er een flinke bonk aan, en daar sprong zowaar iets groots, zwarts uit, wát konden we niet meer vinden. Ook toevallig dat dit aan de hand is, net bij het wisselen van de stofzak, maar niet echt denk ik nu: de stofzuiger stopte met zuigen en toen keek ik naar de stofzak en die bleek vol te zijn.
Enfin. Aangemoedigd door het snelle resultaat ging ik naar huis om de oude stofzuiger op te halen. Stel je nou voor dat die ook eigenlijk een heel onschuldig mankement had? ... 'Hij zuigt wel, maar heel zachtjes', zei ik, 'en de motor loopt meteen warm.' Ze zetten hem aan en hij begon te gieren. Oké, dat zijn de lagers, gooi maar weg. 'Lagers? ...O. die zitten ook in fietsen, of niet?' vroeg ik. Verhip, dat klopte. Maar bij een stofzuiger heeft vervanging geen zin, want te duur.
Toen kwam er een voor mij onbekende naar me toe en die zei tegen mij: 'De zeep in het apparaat is op'.. 'Ja, ik ben wel ook beheerder, maar hier ben ik er als buurtbewoner', zei ik. Een ander meisje begon ook een vriendelijk praatje met me. Ik vond het allemaal best gezellig, maar ben ook een beetje huiverig om te snel betrokken te raken bij dit WAL (Wijk Atelier Lindenholt) en straks 'die beheerder op de hoek van de straat' te worden, die wel even komt kijken of inspringen als er iets aan de hand is. Helemaal anoniem ben ik er al niet meer.
