Maar gisteren dacht ik: oké alleen maar courgette en dan met verse kruiden erbij, kan ik die ook apart proeven. Met kippenvleugeltjes, want ik hou van kluiven. Om een verschil op het bord te maken, sneed ik een deel in de vorm van patatten met Vietnamese dragon en een ander deel sneed ik heel fijn met veel verse lavasbladeren. Het werd, gebakken een soort courgette-lavas-moes, een nieuw soort smaak, lang geleden dat ik zoiets lekkers proefde!
(Ik moet denken aan het succes mijn-lievelings-verhaaltje, dat ik al op de lagere school voordroeg en waar ook de oppaskinderen E. en M. een poos geen genoeg van konden krijgen. Het gaat over een Chinees prinsesje dat ziek is en om beter te worden pruimensoep moet eten. Maar toevallig lust ze dat niet. De koning looft een beloning uit: wie maakt de lekkerste pruimensoep, zo dat het prinsesje gaat eten? Koks uit het hele land stromen toe en voegen dure dingen toe aan de soep. Het Chinese prinsesje haalt haar neus ervoor op. Totdat er een eenvoudig boerenmeisje komt: laten we samen gaan koken, zegt ze en er wordt een eenvoudig fornuisje in de vertrekken van het prinsesje gebracht en ze vraagt om enkele ingrediënten, in een kommetje: wat kaneelstokjes en vanille en natuurlijk pruimen. Samen maken ze het soepje klaar en het prinsesje smult! )
En zo is daar ineens dit verhaaltje in dit blog ( misschien niet eens voor het eerst...) Grappig, hoe snel het brein iets tevoorschijn kan toveren, zonder daarover na te denken. Een paar dagen geleden zat ik bij de houtkachel in de vlammen te staren. Mijn JBL-speakertje met bluetooth, kan hier zo hard als ik wil. Ik dacht aan liedjes en kwam op Angelo Branduari. Die heeft het Zonnelied van Franciscus van Assisi nieuw op muziek gezet. Er was een periode in de Nederlandse Franciscaanse Beweging waar men graag wilde dat deze werd aangeleerd en gezongen, omdat die zo melodieus is en de tekst dichtbij de oorspronkelijke woorden van Franciscus staan. Maar mensen verkozen de aloude hoempapa-versie van een Nederlandse kapucijn, de poging mislukte.
Ik kwam op het lied, schat ik in, omdat het zo simpel ‘de schepping’ of in gewoon taalgebruik ‘de natuurlijke omgeving’ bezingt, zoals je dat zelf zo mee kan maken: de zon, de maan, de sterren, de wind, het water, de aarde en haar gewassen en vruchten... en Nederland praat erover hoe erg het is als de maximum snelheid van 130 km per uur naar 100 km per uur zou moeten in verband met de stikstofuitstoot... Genieten van de elementen, dat doe je vooral in je vrije tijd en op vakantie lijkt de teneur.
En Franciscus van Assisi looft ook het vuur, zonder welke we natuurlijk bijna niks zijn. Ik denk aan het boek De stam van de holenbeer een hit-dikke-boeken-serie van vroeger door Jean Auel, waar uitgebreid geschreven wordt dat de hoofdpersoon Ayla het vuur ontdekt en wat dit betekent voor de stam: warmte! Voedsel kunnen bereiden! Daar komen we vandaan en toen Angelo Branduari in het lied het vuur bezong was er een plaatje van Fransicus bij een vuur, dat er precies zo uitzag, als waar ik bij zat.
Zo blijf ik mij verbonden voelen met deze unieke tot heilige verklaarde door de katholieke kerk. Een vitale ader die door dit instituut stroomt en door Franciscus zelf al zo is gezien. Zijn eenvoudige, zwervende leefwijze stond haaks op het instituut, maar hij heeft welbewust contacten onderhouden met eerst de bisschop en later de paus. Zonder heiligverklaring was hij waarschijnlijk in de vergetelheid geraakt.
Angelo Branduari heeft het hele leven van Fransicus op muziek gezet, en sommige liedjes kende ik al, zoals over de wolf van Gubbio en Audite Poverelle, dat in het Clarissenklooster gedraaid werd omdat de woorden een zegenwens bevatten aan Clara, zijn hartsvriendin en zielsgenoot, en haar zusters in het kleine klooster van San Damiano bij Assisi. En zo kwam via Spotify, die hele Fransicaanse wereld weer binnen, afgewisseld met de harde moderne wereld in de reclame ertussendoor. Ik weiger vooralsnog om mij te abonneren.
