De vrouw vertelde met hart en ziel. Dat het beeld al vanaf 1350 vereerd wordt en er wonderbaarlijke genezingen plaatsvonden. Dat Maria van Gelre, hertogin, er regelmatig naar op bezoek ging, zij reisde er met haar hele hofhouding, paarden, koetsen, muzikanten enzovoort naar toe. Hoe het klooster en de kapel waar het beeld eerst stond, tijdens de reformatie is verwoest, maar het beeld wonderbaarlijk weer in de 19e eeuw opdook en ergens dus ondergedoken, er altijd is geweest, niemand weet precies hoe en waar.
Ze vertelde over iets wat zij ervaart als een hedendaags wonder: in de opvang was een Marokkaanse man, aan drugs verslaafd, geheel van het padje. Elke dag ging hij de kerk in, hij vond rust en vrede bij het Mariabeeld. Toen kreeg hij 's nachts dromen: dat hij met veel kracht ergens onder water werd geduwd, hij vond dat angstig. Tijdens zijn wandelingen in de omgeving, kwam hij bij een beek, precies zoals het er in zijn droom uitzag. Hij kwam tot het bewustzijn dat de onderdompeling in het water, om dopen ging. Hij heeft zich uiteindelijk laten dopen bij de beek, is dus christen geworden en afgekickt, hij is een nieuw leven begonnen.
Ik kan dan niet anders dan beamen, dat dit een vitaal en levenwekkende beleving is. Het is het soort van verhalen waar het in India, bij elke tempel, van krioelt. Ook hier inclusief een tastbaar geloof: men meent dat er een stukje hout van het kruis van Jezus en een doorn van zijn kroon in het beeld verwerkt is. Allemaal waar voor wie zich kan overgeven aan woorden die bedoeld zijn om je in een werkelijkheid te verplaatsen, waar er een bezield verband is en goede en mooie dingen je zomaar worden geschonken. Het Mariabeeld zelf straalt, ontegenzeglijk.
De Franciscaanse wandeling gisteren, Voet voor voet door alle goeds, begon op het 5 Mei Plein in Wageningen, ging door het Arboretum met een bloeiend labyrint en langs uitzichten over de Rijn, stuwwallen, akkerland met bijna uitgebloeide zonnebloemen, paadjes met hoge roze springbalsemien, oud bos, klimmend en dalend en voerde tenslotte naar kasteel Doorwerth; het gebied wordt ook wel het Gelderse Arcadië genoemd. De wandeling van 17 km was ook een geschenk op zichzelf, uitgezet door M. Hartverwarmend, de Franciscaanse sfeer, waar sommigen met lange tussenpozen van zien en niet-zien, elkaar al dertig jaar kennen. Maar waar ook een volstrekte nieuwkomer op deze wandeling, op het einde verzucht dat het heerlijk was en dat ze toch overal een beetje op elkaar lijken: de franciscaanse soortmens: niks hoeft, alles mag, iedereen is aardig, geen poeha; ze kwam zeker terug.
