Herinneringen... wij organiseerden bi-feesten, de eersten in Nederland, in wat toen het hol van de leeuw was: het COC-pand in mijn stad. Er kwamen mensen vanuit het hele land en ook soms uit Duitsland en Vlaanderen en wij begonnen in de begintijd dan met een potluck. Een gebruik dat ik en ex uit Nieuw Zeeland meenamen van de bi-vrouwengroep uit Wellington: een feestmaal aanrichten op lange tafels waar een ieder zelfgemaakt eten inbracht. Later, enkele jaren later, verwerd het wat: mensen namen kant en klaar maaltijden uit de supermarkt mee in plaats van zelf koken en ook de feesten eindigden in een richtingenstrijd tussen de seks-beesten (we waren trots op de eerste gemengde bi-darkroom van, wie weet de wereld) en zij die er helemaal geen zin in hadden om halfnaakte mannen en vrouwen, vers en stomend uit de darkroom, op de dansvloer te zien. Maar nog in de goede tijden dan eindigden we met Changes van Bowie, het lijflied: Changes! Time may change me, but you can’t trace time.
Thuis: de eerste dag met warm weer;de laatste echte zomerdag hier, lui in de hangmat en met nog meer dan de helft van mezelf in Venetië. De dag erop gaan snoeien aan klimop en bruidssluier, daar met mijn hele lichaam aan gaan hangen om het naar beneden te trekken. En vandaag kwam de pappie van N. mij ermee helpen: op de heel hoge ladder alles terug tot 1 meter onder de dakrand, de afspraak waarvan ik dacht dat deze stond als een huis...The continuering story of... mijn mussenkolonie. Er lag ook een brief van de woningbouwvereniging, ik had een klacht ingediend tegen die wijkbeheerder M., de jonge hond Catellum omdat zij me negeert en een meelevende man aan de telefoon gehad vlak voor mijn vertrek naar Venetië, die echter in die brief de versie van de wijkbeheerder verkoos: alles moet terug naar 2 meter onder de dakrand. Dat pikken de mussen niet, dat weet ik zeker.
Je wint het waarschijnlijk niet van woningbouwverenigingen en mensen die daarbinnen toch elkaar de hand boven het hoofd houden. Pro forma kun je een klacht indienen, dat is het dan. Misschien moet ik het langzamerhand maar loslaten. De buurtjes hebben tijdens mijn afwezigheid nauwelijks mussen gehoord en vermoeden dat er een roofvogel heeft huisgehouden. Inderdaad, we vonden vandaag een groot nest en er is nauwelijks getjilp, ook voor de verandering, wel heerlijk stil.
Maar vanavond na het snoeiwerk telde ik er toch nog wel vijftien, uiteindelijk, in de bamboe. Daar bepeinzen ze de dag, alvorens ze de bruidssluier invliegen om te gaan slapen. Een afgeslankte mussenkolonie met weinig getjilp mag ook. En anders maar een natuurlijk einde, door een medevogel en de mens als roofdier. Ik heb nu mijn uiterste best gedaan: weer nieuwe mails de deur uit om onwaarheden te bestrijden en de wens geuit dat als we er niet uitkomen ik wil dat de zaak wordt voorgelegd aan een neutrale geschillencommissie. Meer kan ik niet doen, alles verandert, but you can’t trace time.
