Haiku. Intens (be)leven

Ik hoor de regen kletteren op het dak en dat betekent dat ik niet naar de speeltuin hoef te gaan. Dat voelt aan als extra gewonnen tijd, alhoewel ik werken in het bos eigenlijk altijd wel leuk vind. Vorige week stond ik ook voor een gesloten poort en wandelde terug naar Kranenburg, zo’n beetje op het gevoel en ik kwam langs het Wylerbergmeer. Er is een periode geweest dat ik daar vaak kwam. Ook hier was het allemaal heel netjes en aangeharkt geworden:  bij het naaktstrand nu een bordje met wat wel en niet mag, terwijl het eerder een wilde natuurplek was vol verborgen zonplekken tussen de hoge rietkragen. En ik zou niet weten waar nu de bedjes van vuurvliegjes op de grond zijn. Zou de nachtegaal er s’nachts nog zingen? 

‘Werk’ verplicht je ergens te zijn en kan ook dienen dat je dan niet hoeft na te denken wat je met de tijd doet. Voor velen prettig om in die tredmolen te stappen, mensen kunnen het nodig hebben om structuur in hun leven te brengen. Ik vind het juist heerlijk nu, om zo weinig mogelijk vaste dingen te hebben. Dan wordt elke dag een ontdekkingstocht, die er aan de buitenkant wellicht saai uitziet: met een boek in een hoek. 

De meest gestelde vraag na India is: wat dééd je daar dan de hele dag? Hoe kwam je de tijd door? Het vervult me met een soort van vreugde, dat vooral wandelen langs het strand en zitten bij de zee, langzaam lezen in één boekje (en niet in heel veel tegelijk, zoals ik thuis nog weleens doe), dagelijks tempelbezoek, kleine gesprekjes en soms helemaal niet en soms heel intens, zoals met Sunjay en Wiki in de Food Court, meer dan genoeg was. Sindsdien kan ik mij makkelijk een leven voorstellen met weinig middelen; de impulsen die je voeden ontstaan vanzelf, die creëer je in feite zelf  vanuit het innerlijk, het koninkrijk binnen in je.

Gisteren werd ik mij weer bewust dat Haiku precies dat bewijzen: ze krijgen diepte, betekenis en glans door jou en stellen je in staat om je intens verbonden te voelen met al het natuurlijke leven om je heen. Wanneer je ze niet zó kan lezen, dan worden het banale, nietszeggende oprispingen van 17 lettergrepen per keer. Maar ze kunnen resoneren en een gigantische ruimte oproepen, waar jij als individu een vitaal deel van bent.

Making her way throught the crowd
In her hand
A poppy

Dit is een haiku van Issa, een van de vier van de beroemdste Haikudichters,  die leefde van 1763-1848. Ik had mijn eerste poes naar hem vernoemd. En nu daarin ervaren, hoe veel het leven aan kwaliteit wint, als je je met een glimlach, een bloem, voortbeweegt: alles krijgt dan kleur.Een mooi afscheid van deze zomer.