Ik kende Scarlatti wel, want mijn toenmalige vriend H. kon heel goed pianospelen, hij had getwijfeld of hij niet naar het conservatorium zou gaan. Hij had een piano op zijn kleine studentenkamer in de studentenflat, vol boeken en rommel en torenhoge stapels bladmuziek. Vaak lag ik op zijn bed en hield hij een privéconcert. Hij speelde klassiek en jazz, Fats Waller was een favoriet en Alicia de la Rocha. Vaak werd het schemerig en donker en brandde alleen het lampje bij de piano en dan keek ik naar zijn handen over de toetsen. Vier hoog woonde hij, tegen de kloostertuin aan en de toppen van de bomen ruisten mee. Hij speelde zo goed, hij heeft nooit een klacht gehad over muziekoverlast.
Scarlatti, die heldere, klare muziek... ik zocht op YouTube een filmpje en kwam bij Horowitz uit, in Carnegie Hall, hij zet in: Sonate E. Ja! , die ken ik heel goed. En de hele houding van Horowitz, dat smalle gezicht, boven de piano gebogen, precies zoals H. Ik lees het gedicht nogmaals en weet ineens waarom ik dacht dat het door een man geschreven is. Die laatste regels, zó voelde de relatie. Dit gedicht gaat over hem. Ik vond hem zo begaafd, maar het dagelijkse leven verliep moeizaam, met horten en stoten...
En zo gaat het gedicht, geschreven door Judith Herzberg:
Daglicht
Uit chaos van lakens en
voorgevoel opgestaan gordijnen
open, de radio aan, was
plotseling Scarlatti
heel helder te verstaan:
nu alles is zoals het is geworden,
nu alles is zoals het is
komt het, hoewel, misschien
hoewel, tenslotte nog in orde.
HOROWITZ AT CARNEGIE HALL 4-Scarlatti Sonata in E & G:
https://www.youtube.com/watch?v=4-5yWDliZZw
