Ik kocht tweedehands bij Episode een truitje uit Japan, met een gek retromotiefje in paars, licht-oranje, oker, ik kocht in het Rijksmuseum een placemat van het melkmeisje, ik kocht roze gedroogde bloemen in dezelfde kraam op de hoek bij de Munttoren, waar ik hetzelfde ooit als puber kocht: een rieten mandje met dezelfde droogbloemen hing in een hoek, onder het visnet, tegen een mosgroene en bruine muur aan. Met de geur van die droogbloemen viel ik elke nacht in slaap, het mandje hing pal boven mijn hoofd. Nu ben ik van plan om het op tafel te zetten in de blauwe vaas die bij Moeder op het einde van haar leven bij haar op tafel stond.
Ik zag heel mooie portretten uit 1927 van Berenice Abbott in Huis Marseille die zij The New Woman noemde. Vrouwen die ik niet ken, zoals schrijfster en journaliste Jannet Flanner of ene Sylvia Beach in een glimmende badjas, maar die toch iets van jezelf resoneren. Wat voor type was ik geweest, als ik geleefd had in die tijd, vraag ik me dan af.
Ik zag Nightwatching van Rineke Dijkstra: een film van 35 minuten waar allerlei soorten mensen naar De Nachtwacht kijken en commentaar geven. Zij weet mensen zo heel erg in hun element, zonder masker vastteleggen, ze registreert hun emoties die je leest van hun gezichten. De Nachtwacht wordt nu gerestaureerd, in het openbaar achter glas op de plek waar deze altijd hangt. Mensen praten over de mensen op het schilderij, en de film draait er nu naast. Werkelijk, je krijgt een soort gevoel van een mensengemeenschap, de universele geest, die door alle tijden van generatie naar generatie gaat. Zien en gezien worden...dat is het enige wat menselijk maakt.
