Even terug naar India & De Biënnale

Na twee dagen op pad geweest te zijn, toch maar niet naar de Open Monumentendag en mijn tijd in India koesteren door in de zon in mijn achtertuin te gaan lezen: De koe uit Bangelore van Jan Boonstra, een persoonlijk reisverslag van een rondreis door India en meer was het ook niet. Hij doet aan groepsrondreizen en ik neem zijn beschrijvingen over het zoeken naar koud bier en vieze hotelkamers en ziek worden en bedienend personeel voor lief. Een cijfertje blijft me wel bij: dat er in de steden 11.000 mensen op 1 vierkante kilometer wonen. In Mahabalipuram beschrijft hij een ontmoeting in een restaurant, ik weet precies welke, waar de jongen die hem bedient s’nachts op de tafel slaapt. Ik weet nog dat ik in Beiing, toen ik hoorde dat de hele familie in dat piepkleine restaurantje waar ik altijd at, dat ook deed, door alle tafels aan elkaar te schuiven, ik ook stijl achteroversloeg van verbazing. De jongen in Mahabalipuram heeft heel veel ruimte om zich heen, met de zee naast zich.

Dan ook weer even terug naar de Biënnale in Venetië. Op YouTube zijn er veel filmpjes en nu keek ik naar de 10 Best Pavilions in The Guardini. Dan ben je er toch echt weer, eventjes. Het Amerikaanse Paviljoen met werk van Martin Puryear, ik ben daar heel vaak doorheen gelopen. ‘Vrijheid’ is zijn overkoepelend thema en de beeldtaal van zijn werk is zo krachtig en volmaakt. Vooral één werk denderde binnen, ik maakte er meteen foto’s van , je ziet een soort van afdakje met daarbinnen een kern, die wat eivormig is, en pas later zag ik dat het werk  Cloister Re-doubt or cloistered doubt? (2019) heet. Fascinerend wat pure beeldtaal kan doen.

Ook het paviljoen van Israël krijgt veel aandacht in het filmpje. Apart is het daar, dat je je werkelijk even een patiënt in een ziekenhuis waant. De vriendelijke, zorgzame bejegeningen in een technische klinische, witte ruimte, het gevoel dat je van subject toch even alleen een object bent, dat dubbele: het gaat om jou en alles is gefocust op jouw ziekte of kwaal, en tegelijk gaat het helemaal niet om jou, je bent maar een nummer.

Wat is dan de ziekte waar je nu op wordt aangesproken en waar zit dan de hoop op genezing? Je eigen eventuele kortzichtigheid wordt opgerekt: 4 kunstenaars zijn er te bekijken, je moet kiezen, liggend op een hoge brancard en op hun presentatie kun je dan een Second opnion vragen. Ik zag een filmpje van een transseksueel, hoe lang  het duurde dat zij zich thuis voelde in haar lichaam en sowieso door had wat er aan de hand was. Omdat het rustig was, mocht ik nog een filmpje kiezen. Het werd die van een anonieme Palestijn die een schapenmasker opheeft en blatende, zuchtende geluiden maakt terwijl... hij zichzelf aan het aftrekken is en op het hoogtepunt Home!  verzucht. Het roept ongemak op, om daarnaar te kijken, maar wat is een beetje ongemak in het licht van de Palestijnse situatie?... De Second opinion gaf een raar soort van verademing: een lachende vrouw vertelde wat ze had meegemaakt: dat er een bekend populair restaurant in Jeruzalem was, geroemd om de heerlijke Aubergine-salade, met zo’n speciale smaak...en toen kwam het bericht dat de Palestijnse werknemers die in de nacht in de keuken werkten daarover heen hun zaad loosden!

En zo is zo’n Biennale-filmpje op YouTube een bron voor eigen herinneringen en natuurlijk miste ik bij de 10 beste paviljoens, die van België, en Brazilië, en Zwitserland en Australië; logisch zo’n filmpje is ook maar een eigen keuze. Wat beweegt iemand om zo’n filmpje te maken, al die moeite die dat vraagt? Hoop je dan dat velen het subscriben, zodat je er wie weet geld aan kan gaan verdienen? Of is het puur voor de lol, zoals ik dit blog schrijf?