In caféhaus Niederrhein aan de andere kant van Kranenburg, een verbouwd oud stationnetje bij het oude spoor dat er ooit was, zat, laten we maar zeggen, alternatief en middleclass blank Kranenburg, het eten is er biologisch verantwoord met verse producten uit de omgeving. Ik heb er alleen ooit zomers op het terras gezeten en 's ochtends vorig jaar info proberen op te halen. Ik had toen net de app TooGoodToGo ontdekt, daar kun je een verrassingsmaaltijd ophalen tegen een zacht prijsje met producten die anders weggegooid worden. Best geinig, ook supermarktjes, hotels met ontbijt-buffetten doen eraan mee. Zij doen ook mee, maar je kon dat alleen via internet bestellen en ik had mijn creditcard niet bij me, dus het feest ging niet door. Dit jaar was ik vastbesloten om hier regelmatig een maaltijd van te halen, maar het internetbetalen was moeizamer dan in Nederland, dus ik gaf het op.
Nu was het bij binnenkomst vol mensen, geanimeerd en gezellig, nadat W. en ik op het terras buiten een biertje en thee hadden gedronken en eigenlijk alleen wilden betalen en nog naar de wc gaan. We besloten ter plekke om er ook te gaan eten. Hoe gesprekken kunnen meanderen... ineens hoorde ik me vertellen over alle ideeën rondom het samengaan van leken en Kapucijnen en Clarissen, waarover ik ooit droomde en alles wat ik rondom 4 oktober, het feest van Franciscus van Assisi, ooit gedaan heb in het kapucijnenklooster van Velp-Grave. Dat ik er voor het eerst gepreekt had en mijn ouders aanwezig waren, ook bij de feestmaaltijd erna en hoe trots Vader was... Ik kijk terug in dit blog en reconstrueer dat dit in 2007 moet zijn geweest, vlak voordat ik met dit blog begon.
Ook de herinnering over S.K. hoe wij op de middelbare school naast elkaar zaten en de kletstantes van de klas waren. Ik moest regelmatig alleen voorin de klas zitten. Dat ze toen al zei: Ik zal wel iets gaan studeren en word dan ‘de vrouw van...’ , ze was de dochter van de enige doktersfamilie in het dorp en meer hoefde ze niet, zei ze, na aandringen van mij. Toen we vijftig waren, was er een klassenreünie : ik herkende haar eerst niet, sjiek en deftig gekleed, maar na een uur kwamen onze oude ikken weer tevoorschijn, we kletsen en lachten erop los en toen zei ze op het einde uit zichzelf tegen mij: 'Ik zei het je toch... ik ben de vrouw van... geworden en dat is oké, ik ben er gelukkig mee.’ Hoe wonderlijk het is dat na 35 jaar elkaar niet gezien te hebben, je zoiets dan kan uitwisselen...
W. bleek vooral verbaasd over de anekdote dat ik een kletsmajoor was. Ze kent me vanuit het klooster, geheel gehecht aan de stilte en zwijgzaam. Al klopte het wel met hoe wij in elkaars gezelschap meestal de tijd vergeten, waardoor het de laatste bus naar Nijmegen werd, om half twaalf, en wij een half uur keken naar het reilen en zeilen rondom het waterpijp-café.
