Op het Lido bij Venetië overal de zwoele blik van Marilyn Monroe. De film ‘Blonde’ werd bijna dagelijks in de dagkranten van het filmfestival besproken en wat ik uit het Italiaans kon ontcijferen, waren de meningen verdeeld. Het gaat over het leven van Norma Jean, de échte naam van Marilyn, de persoon achter de glamour. De ene vond dat ze er totaal werd afgebroken, de andere vond dat het goed liet zien dat #MeToo, toen dus ook al bestond, maar men was unaniem lovend over de acteerprestatie en de nieuwe, maar ook controversiële, wijze van filmen.
Gisteren kwam de film op Netflix uit en ik besloot meteen te gaan kijken. Ik had niet door dat het zó lang duurde, dus uiteindelijk zag ik hier ondertussen de avondschemering over de weilanden vallen, de koeien huiswaarts sjokken, totdat het pikdonker was in de kamer. Ik wilde de filmervaring niet verbreken door op te staan en het licht aan te doen. Het is heftig, soms zelfs wat griezelig, je zit totaal in haar hoofd, een kwetsbaar, angstig en breekbaar meisje, opgesloten in de façade van het alom bejubelde icoon van aanbidding en applaus. Je ziet haar praten met haar ongeboren foetus die ze weg laat halen onder de dwang van de filmindustrie en met haar vader, die ze nooit gezien heeft. Je weet niet of de brieven met de warme stem, die ze af en toe van hem ontvangt écht zijn of alleen als stem in haar hoofd bestaan.
Uiteindelijk gaat het voor mij in de film over de lagen en persoonlijkheden die er in elk van ons besloten liggen, de zoektocht om je binnenwereld te verenigen met de buitenwereld, niet bang te zijn voor wat ongrijpbaar lijkt of verborgen moet blijven…Dat was ook een thema in de Biënnale: The Milk of Dreams. Het lijkt erop dat Norma Jean verdronken is in de droom van Marilyn Monroe.
