Ik had vandaag het gevoel dat ik zweefde, als op een stenen vliegend tapijt boven zee: de pieren zijn nu toegankelijk voor het volk. Ik heb er eerder bewaking meegemaakt, maar alle particuliere stranden, waar je moet betalen, en een strandhut voor een seizoen kunt huren, het bestaat niet meer: parasols en ligbanken zijn al opgeruimd, de strandwacht op hoge zetels met vlaggen of het veilig is om te zwemmen is verdwenen, evenals de kettingen waar je niet overheen mag: alles weg. Het strand is weer terug aan de natuur gegeven en de laatste zonaanbidders van het jaar kreukelen en vouwen zich op de grote witte stenen.
Later op de dag maakte ik nog een rondgang op de Biënnale. Nu trof een grote pasteltekening van Paula Rego mij. Voor sommige mensen is het leven niet gemakkelijk, ze voelen zich niet erkent en de wereld om hen heen is al snel een bedreiging…daar komt oorlog uit voort, wreedheid en gruwelijkheden. Maar het ís wel mooi dat een kunstenaar dat gezien heeft en heeft vastgelegd.
Welaan, er is dat lied van Paul Simon, dat dan weer in mij opkomt, nee het is niet ‘Bridge over Trouble Water’ , al zou je dat het liefste willen, dat mensen zo zijn voor elkaar.
