Helemaal in het begin van deze vakantie, viel hier mijn aandacht op. Gemaakt in Zuid-Korea en het heeft langzamerhand de wereld veroverd. Zij is autistisch, maar met een geniaal brein en beginnend advocaat. Elke aflevering wordt er een zaak behandeld, waardoor je ook een beeld krijgt wat er in die samenleving zoal speelt en extra leuk nu voor mij, omdat neefje T. nu een half jaar in Seoel verblijft.
De trailer geeft geen goed beeld van de leefwereld van haar, dat doet de intro bij elke aflevering wél en daardoor werd ik helemaal verkocht en heb hier het hele eerste seizoen bekeken. Ze leeft helemaal in de wereld van de walvissen, die ziet ze overal, ze wil er het liefst altijd over praten, ze relateert alles aan hen en bij een ingeving ziet ze de open zee, heur haren gaan wapperen en er duikt een walvis op. Het wijsje erbij ging als een oorworm in me zitten en geeft het geheel iets lichts. Terwijl er serieuze zaken worden behandeld, zij weet niet wie haar moeder is en zij en een collega gaan ook het liefdespad verkennen en hun baas krijgt later ook nog eens maagkanker.
Ik heb zelf ook wel wat met walvissen en dolfijnen, hoop ze nog altijd een keer wél in het echt mee maken. Toen ik in de winter in Nieuw Zeeland was, in Kaikoura op het Zuid- eiland, waar je met bootjes in een inham van de zee walvissen kunt bekijken, voer de boot op het laatste nippertje wegens slecht weer niet uit… Vriendin W. heeft er ooit een soort van oerervaring gehad, alsof een walvis tegen haar zei: ‘ik ben ook een moeder, net als jij’. Een dolfijn zwom rechtstreeks vanuit het basin in de dierentuin van Sidney naar mij toe, nadat ik haar in gedachten riep. Vanuit deze ervaring deed ik dit later ook eens in het dolfinarium in Harderwijk, wat resulteerde in een foto van nichtje L., nog een peuter, bij mij op schoot, terwijl alleen het glas ons scheidt van de snuit van een dolfijn. Dit filmpje bevestigt deze magische band tussen mens en walvis.
