Alhoewel, ik ken de nieuwe lichting helemaal niet. Er schijnt een nieuwe ster, nu heel populair te zijn, waar iedereen over praat: hen is non-binair. Dat linkt mij dan toch aan de mensen om mij heen, want dit thema is ook aanwezig op de Biënnale. Wat al twee dagen in mij rondzoemt (deze metafoor ontstaat door de vliegjes om mij heen en de muggen, die ik met diverse, al dan niet lukkende, strategieën omzeil) is, de bijdrage van het paviljoen uit Roemenië van Adina Pintilie: ‘You Are Another Me - A Cathedral of the Body.’
In het paviljoen een installatie met meerdere schermen waarop je mensen ziet vrijen, elkaar ziet strelen, de kunstenaar zelf in beeld die zich afvraagt waarom ze hier zo door gefascineerd is en op een gegeven moment ook van plek wisselt met een ‘vrouw’, waarvan ik vermoed dat deze bij geboorte een man was, en die het gesprek overneemt: hoe bevalt dat nu, zo in de witte lakens? … ’Ja, ook wel kwetsbaar, om bekeken te worden’.
Er is een man met een softenon-lichaam, nauwelijks een borstkas met één tepel, lange dunne bungelende armen die schots en scheef eraan geplakt zijn, ergens een voet aan de romp, een half been, de andere kant op. Hij vertelt dat hij zich altijd een brein voelde, dat werd rond gedragen. Totdat hij zijn seksualiteit ontdekte: zijn penis werkt normaal, de sensatie beschrijft hij ontroert en stralend, hij noemt het de ervaring als een wonder… sex is nu het belangrijkste in zijn leven. Je ziet een seks-werker eerst zorgvuldig zijn langere haar kammen, alleen al met deze handelingen zie je hem opbloeien en dan zijn er strelingen, en haar lichaam dat zich over hem buigt… het zijn geen gewone, bekende bewegingen, het lijkt of beide lichamen niet mee van elkaar te zijn onderscheiden, zijn kleine ‘misvormde voet’ steekt ergens bij haar oksel eruit, terwijl hun hoofden elkaar aankijken…
‘Seks-werker’ lees ik in de brochure, maar het is zó liefdevol, met zoveel aandacht voor elkaar, dat ze op dat moment ook een liefdeskoppel zijn. Ook te bedenken dat ze gefilmd worden, maar de authenticiteit ervan af te zien is, maakt het uitzonderlijk. De kunstenaar ‘teert’ op de lange persoonlijke banden die ze heeft met al degenen met wie ze deze installatie maakt. Deze man zegt mee te doen omdat hij hoopt dat kijkers meer begrip krijgen, dat hij een mens is met verlangen en dromen, net als iedereen.
Je ziet nog een liefdespaar, waar ik vermoed dat de jongere, met blond haar, nu met het voorkomen van een jongen, met een dun baardje, wellicht eerder van het vrouwelijk geslacht was. Of wellicht dus hermafrodiet, je weet het niet, hen vrijt met een wat oudere man, die wellicht ooit ‘hetero’ was? … Heeft hij zijn partner van geslacht zien veranderen? Je weet het niet, zoveel context wordt er niet gegeven, maar je voelt dat er iets uitzonderlijks aan de hand is: in hun zuchten, de zachte klapjes die ze elkaar geven, het de ander wegstoten en weer aanhalen. Twee lichamen op zoek naar elkaar…
Ik was wat aangedaan toen ik na drie kwartier weer naar buiten kwam. Ik heb mij vaker afgevraagd wie ik zou zijn als ik een softenon-lichaam zou krijgen. Zou ik nog van mezelf kunnen houden, als ik twee armen miste en twee benen, als mijn gezicht ook nog eens onherkenbaar misvormd zou raken? En: waarom voel ik mij soms vooral een jongen, terwijl ik tegelijk nooit afstand zou willen doen van mijn vrouwelijk lichaam?… Waarom houden deze vragen mij al vanaf mijn puberteit bezig, terwijl het gros van de mensen dit soort van gedachten nooít heeft?
Ik maakte een foto uit de brochure en toen meldde de jongen bij de deur, dat ik het geheel op mijn iPad kan downloaden, door de QR-code te scannen. ‘Maar ik ben niet verbonden met het internet’ zei ik. ‘Maakt niet uit, o, wacht ik zie dat je Apple hebt, ik ook, nu kan het via AirDrop.’ Ik wist natuurlijk van niks, maar in een handomdraai was het geheel via zijn iPhone in mijn bestanden geland. Ik leerde ook, dat ik altijd de QR-code kan scannen, die dan kan opslaan in mijn leeslijst en het dan later, als ik wel verbonden was, kon bekijken.
Ik was hem zéér dankbaar, voor al die nieuwe info, hij leek er lol in te hebben, een ander iets nieuws geleerd te hebben. Een uur later, ik zat op de trappen aan het klotsende zilte water van de lagune, te genieten van de oranje-roze skyline van Venetië, kwam hij voorbij met een doos met een pizza in zijn hand. We groeten elkaar, lachend. Leuk.
