In dit blog noem ik het in 2019 voor het eerst : de Top 2000 die vanaf eerste Kerstdag non-stop wordt uitgezonden. De mooiste liedjes, 2000 stuks dus, waar iedereen voor kan stemmen. Je kunt meekijken naar het publiek dat in het mediacafe in Hilversum meefeest.Op Oudejaarsavond is het voorbij, met al jarenlang Bohemian Rapsody van Queen op nummer 1. Onderbroken in Coronatijd door Rollercoaster van Danny Vera. In die twee jaar natuurlijk niet, maar verder zijn er dan 25.000 bezoekers geweest, waarvan de kaarten á 6,50 euro binnen een uur zijn uitverkocht. Elk uur tijdens het reclameblok en het journaal wordt het publiek veranderd, er kunnen 150 mensen per keer in.
Dit jaar valt mij voor eerst op, dat alle leeftijden aanwezig zijn, ook kinderen en ouderen en in interviewtjes wordt ook beaamd hoe de Top 2000 liedjes van de ene generatie in de andere tillen. In de hele periode luisteren er 7,1 miljoen mensen naar. Het is erg interactief: berichtjes van mensen stromen door het beeld, je ziet mensen vanuit hun huiskamer op de bank meedoen, er worden zeer dierbare persoonlijke en emotionele herinneringen opgehaald die de liedjes aanraken. Bij de oproep van de DJ om gauw een oude foto te zoeken voor een lied van Rob de Nijs, verschijnen er prompt zwart-wit foto’s wanneer het nummer gedraaid wordt.
Koning Willem Alexander noemt het in 2017 in zijn Kersttoespraak. En ja het ís zo, dit fenomeen is bij uitstek verbindend, in mijn ogen vervangt het de Nederlandse Kerk, waar nu 6% van de bevolking nog heen gaat, terwijl bijna drie kwart niet meer weet wat het christelijke Kerst en Pasen betekent. Voor mij was het de eerste keer schokkend: toen iemand van ongeveer 20 jaar jonger aan mij vroeg wat dat dan precies was, dat christelijke Pasen, ze had geen idee dat er dan gelooft werd dat er een mens, die eigenlijk God is, verrezen is uit de dood. Ondertussen is het voor mij ook steeds meer een onzinnig verhaal.
Ik ben nu voor het eerst met de fiets door het bos naar de bushalte gegaan, in plaats van de wandeling van driekwartier. Ik vond het te nat en te mistig en ik had nu ook wel het idee dat mijn fiets daar wel veilig staat, omdat er de laatste tijden heel veel oude fietsen staan. Ik liep een keer met rugzak op en toen vroeg een vriendelijke jongen in een auto of ik misschien een lift wilde. Ik niet, antwoordde ik, maar misschien die jongen die ook de bus uit was gestapt en voor mij liep, wél en die nam de lift ook meteen aan. Het eerste moment dat er een kwartje viel: waar loopt die jongen eigenlijk heen, over de grote weg? Daar ben ik nu dan achter: er blijkt een noodopvang voor vluchtelingen te zijn in een oud hotel, met plek voor 210 mensen.
De cirkel is dus weer rond, want waar ik nu woon, daar stonden eerst Molukse barakken. Ik had deze nog op de foto gezet in het Openluchtmuseum, waar binnen een Nederlands-Indische man kruiden aan het snijden was, die mij direct terugbracht naar de keuken van mijn oma. Even visualiseren: de huidige recreatieplekken, zoals waarop mijn boshuisje staat, daar is dus bos voor weggekapt en ik schat in, dat drie
plekken van nu, vroeger plaats gaf aan één barak. Op de fiets naar Beekbergen door het bos, staan er nog een aantal, hergebruikt. Het hele terrein nu, is dus toegankelijk gemaakt, ooit voor ‘vluchtelingen’, nou ja, indertijd eerder dus mensen waar de Nederlandse samenleving geen raad mee wist.
Anyway: het is pikdonker in het bos, alleen een licht van mijn fietslamp, maar dat vind ik niet eng. Dus voortaan ga ik ook mijn grote uitstapjes naar grote steden doen vanuit mijn boshuisje.
En dit is één van de nieuwe liedjes die ik nu heb leren kennen door de Top 2000.
