Ik vond, zo’n beetje verfrommeld tussen de oude papieren, een oude foto van ikke en de oppaskinderen. Hoe die foto daar terecht is gekomen, geen idee, maar ik besloot er ter plekke een Nieuwjaarswens van te maken voor de betrokkenen. Zij zijn nu in de leeftijd waar ‘de liefde’ je leven mee gaat bepalen en ook biologische klokken gaan tikken als je graag zelf kinderen wilt…Hoe snel het leven voortvliedt… Door hen heb ik het mee gemaakt; van poezelige baby op de commode en bijna drijvend in je armen in een babybadje tot de middelbare school, elke week.
Wanneer ik mijn traditionele Oudejaarsdag eten wil kunnen verorberen, ėén keer per jaar de smaak van een ouderwets zalmslaatje, zelfgebakken appelbeignets, de oliebollen en eventueel ook een vruchtenbowl, dan moet ik de kou nog in, naar buiten. Terwijl ik zo lekker genesteld ben in mijn warme holletje. Enfin, het eens revolutionair anders doen dit jaar, wellicht wordt dit perspectief wakker.
En dan is er nog mijn digitale Nieuwjaarswens , alleen verstuurd aan hen die mij ook iets wensten. Ik had dit jaar niet de juiste woorden of ideeën, de ‘ondraaglijke lichtheid’ van het bestaan drukte op mij. Al jarenlang maakte ik een simpele wens, waar het woord ‘licht’ in voorkwam.
En nu werd het dit. Met in de begeleidende mail eventueel: ‘Ik wens je een inspirerend 2025 met vele lichte momenten. Ergens is er altijd wel een nieuwe doorgang, ondanks alle zware, donkere menselijke sporen.’
