Het is met een soort van opluchting dat ik straks weer naar mijn boshuisje vertrek. Het is niet te doen: hier elke week zijn, voor de eventuele verklikkers aan de Woningbouwvereniging… Het is alsof ik me in een soort van twilightzone bevind.
Ik ga het eventuele risico maar voor lief nemen. Exact de houding waarmee ik ‘de regelmatige logé’ hier ook een stek heb gegeven. Wél van dit nu een hard feit maken: dat hij hier voortaan 2-3 dagen en nachten niet meer is; en daarmee is hij feitelijk een zéér regelmatige logé, vanuit zijn ouderlijk huis. Dat hoeft dan niet te betekenen dat ik tijdens zijn afwezigheid hier dan die dagen altijd moet zijn, is nu mijn conclusie.
Terug naar de de houding van Franciscus: leven met weinig bezit, de controle uit handen geven; een vogel in de hand, die ook zó weer kan wegvliegen, het zij zo.
