Het blijft een besef: Als ik in New York zou leven, dan zou ik mij van harte verbinden aan de vele rituelen die de stad je geeft. De stad kán dat geven, door de inwoners die in al hun diversiteit en met hun eigen achtergrond meedoen aan deze rituelen. En alleen daarmee al, maakt het ritueel haar bestaansrecht waar: in een gezamenlijke activiteit ben je bereid om over je eigen grens heen te kijken en iets te vieren, waar iedereen naar verlangt; schoonheid, feestelijkheid, het uitleven van je verbeeldingskracht, sprankeling.
Na de Halloween Parade en de Thanksgiving Parade zou ik nu dus naar de Tree Lightning Ceremonies gaan. Overal in de stad worden de diverse kerstbomen aangestoken. In Bryant Park met een grote show op het ijs (die verder ook gratis te beschaatsen is), waar ook Olympische kampioenen kunstschaatsen aan meedoen. Rockefeller Center heeft ‘The Rockets’ een dansgroep vergelijkbaar met de rijtjesdansers van Folies Bergères in Parijs. Je kunt ook een paar dagen eerder naar de generale repetitie gaan kijken, ook niet weg. Op de F en de Q lijn van de metro rijden er het hele winterseizoen oude treinen uit de jaren 30 en dan is het de bedoeling dat je meedoet, verkleed in de kleren uit die tijd.
In de botanische tuin van Brooklyn is alles er spectaculair en sprookjesachtig verlicht, in de tuin in Queens is er een groots treinlandschap opgebouwd, het stikt er van de kerstmarkten en schaatsbanen, in Central Park kun je in de boom die speciaal voor overleden huisdieren is, je eigen dierbaar dier een plekje geven, in Lincoln Center is er een diversiteit aan artiesten uit verschillende culturen die deze feestelijke Decembermaand bezingen. Op Times Square kun je jouw wens weer in de bol stoppen, zodat die bij het Nieuwe Jaar tezamen met al die andere wensen als confetti door de lucht gaan dwarrelen.
Enzovoort.
Die hele sfeer, van verlangen en hoop en pure speelse vreugde, zit allemaal wel in dit liedje. Iedereen wil dat wel, als je jouw cynisme en nuchterheid terzijde schuift: Een Rainbow Connection.
