Anders dan eerder

Maar geef wel een teken, een teken van leven
je hoeft niet te spreken , een blik is genoeg...

Deze regels neuriede ik terwijl ik van Vader kwam, die in een verpleegtehuis ligt. Hoe de tijd voortschrijdt. Ongeveer 25 jaar geleden kwam ik er regelmatig op bezoek bij een oude vriendin. Het wemelde er van de konijntjes, zoveel dat het bijna eng was. Nu huppelden er twee voorbij, terwijl ik over het terrein dwaalde. De konijnenziekte heeft ze allen geveld.

De locatie is dezelfde, sommige gebouwen weet ik me vaag te herinneren. En toch is het er anders, dan eerder. Indertijd was Vader veel op reis en nu kneep hij me met half gesloten ogen af en toe krachtig in mijn hand.

Maar geef wel een teken, een teken van leven
je hoeft niet te spreken, een blik is genoeg ...

Vanochtend dezelfde soort ervaring maar nu aan het uiterste uiteinde, aan de andere kant van de stad: de andere oever van de rivier, alwaar ik misschien ook al in geen 25 jaar geweest ben. De wereld om me heen is aan het veranderen. De rivier stroomt herkenbaar en is tegelijkertijd ook anders, dan eerder.

Maar geef wel een teken, een teken van leven
je hoeft niet te spreken, een blik is genoeg...

Waar leven we van? ... Niet van de taal waarin we ons omhullen, niet in de woorden die vertellen over wie we waren ... we leven in dit hier-en-nu: je hoeft niet te spreken, een blik is genoeg
Het maakt alles anders dan eerder.