Eerlijk gezegd was ik het een beetje kwijt: maar vanavond is het sinterklaasavond, pakjesavond. Ik zat op mijn kloosterkamer te wachten tot de klokken gingen luiden voor het koorgebed. Die gingen niet. Ik naar beneden naar de huiskamer. Daar zat de voltallige broederkring, aan de borrel. Want zo is dat, op speciale dagen. Hupsakee! In plaats van aan de psalmen, was ik plotsklaps aan de sherry.Tevoren zaten het voltallige personeel en de belangrijkste vrijwilligers in de refter. Sinterklaasliedjes zingend. Eerst een psalmodie op de heerlijke verrichtingen van iedereen door de gardiaan en kokkin Anja sprong uit het doorgeefluik van de keuken en had de pakjes gevonden. Voor iedereen een verjaardagskalender met foto's in en rondom het klooster en in een champagneachting glas, een kaarsje in blauw gel met schelpjes.
Iemand naast me memoreerde het engeltje dat ze ooit gehad hadden en dat nog steeds zweefde bij het portret van haar vader. En een kaarsje in een héél mooi houdertje, dat ze op bizondere dagen aanstak. Ik geloof dat ze het champagneglas nét iets te frivool vond. Kennelijk wordt het gewaardeerd om van broeder Sinterklaas tóch iets te krijgen wat past bij een gewijde sfeer.
Vanavond gaan we hun cadeau bekijken: de film Microcosmos : hét educatieve antwoord voor mensen die geen film kunnen kijken (zie blogje Film, 26 november). Kleine taferelen van Gods wondere natuur: insecten en andersoortig klein grut, dansend en bewegend op fragmenten muziek. Ik ben benieuwd hoe dit uitpakt. Dan kan volgend jaar de film Earth gegeven worden. Moet ook heel mooi zijn. Bewondering voor Gods schepping, zit er bij de broeders natuurlijk ingebakken. Maar of het wonder ook per film ook geschiedt?...
Ik moet eerlijk bekennen dat ik kijk naar mijn eigen microkosmos: deze broeders die me zo dierbaar zijn en tegelijkertijd trekken hebben van oerwezens uit een ander tijdperk.
