Wat zijn er toch veel mooie, lieve liedjes die het hart verwarmen... Rondom Kerst zag ik op YouTube: The cute animal christmassong: Al is Kerst voorbij, met dit nummertje kan je elk moment van het jaar weer in een goede stemming komen.
Zonet hoorde ik een verzamel cd, die je geest ook naar grotere hoogten doet stijgen. Wals van de liefde,van Toon Hermans. Boven op de berg van Bram Vermeulen: 'Boven op de berg heb ik geleerd, dat je nooit alleen bent, wanneer je samen bent met jezelf.' Senor uit de Missa Creola van Mercedes de Soza. Zoals altijd geldt: wie de ervaring niet kent, vindt het vaag en wellicht zoetsappig. Wie weet waar het over gaat, weet zich al luisterend een met de zanger, de woorden en de melodie...
Betekenissen schuiven ineen, door zo'n compilatie. Fields of barley, oorspronkelijk van Sting, gaat dan niet alleen over gele korenvelden. Het ruisende gele graan krijgt de rijkheid van oogst en vruchtbaarheid, van ruimte en mee waaien met de wind en alles waarmee deze bezwangerd is.
Zo is het eigenlijk met alles. Het wordt wat door de contexten waarin je het plaatst, de intentie waarmee het gebeurt. Neem nou zo'n oliebol, die iedereen alleen eet op deze avond van het jaar. Van buiten bruin en wat knapperig, van binnen zacht en dampend, een beetje veerkrachtig, gevuld met rozijnen en sukade. Zo'n bol maakt gelukkig op een avond als deze.
Het eerste kleurige vuurwerk knalt wat in de verte, uren en seconden wordt je je bewust gewaar, ze gaan ergens naar toe, naar een Nieuw Jaar, een nieuw begin... Elke avond eindigt zo in de nacht, op weg naar een nieuwe dag. Maar vanavond telt het, tellen we, we tellen met zijn allen, de hele wereld telt. Omdat we allemaal hopen dat het mogelijk is om opnieuw te beginnen: Op een berg, een glanzend geel korenveld, in een walsje van de liefde...
We happen in een oliebol bepoederd met witte suiker: wil jij mij bepoederen, in me happen, van mij genieten, zo zegt het aankomende nieuwe jaar: Gelukkig 2009... Dat mijn komst je de mogelijkheid zal geven om met de ogen van een pasgeboren baby naar de verte te kijken.
Zonet hoorde ik een verzamel cd, die je geest ook naar grotere hoogten doet stijgen. Wals van de liefde,van Toon Hermans. Boven op de berg van Bram Vermeulen: 'Boven op de berg heb ik geleerd, dat je nooit alleen bent, wanneer je samen bent met jezelf.' Senor uit de Missa Creola van Mercedes de Soza. Zoals altijd geldt: wie de ervaring niet kent, vindt het vaag en wellicht zoetsappig. Wie weet waar het over gaat, weet zich al luisterend een met de zanger, de woorden en de melodie...
Betekenissen schuiven ineen, door zo'n compilatie. Fields of barley, oorspronkelijk van Sting, gaat dan niet alleen over gele korenvelden. Het ruisende gele graan krijgt de rijkheid van oogst en vruchtbaarheid, van ruimte en mee waaien met de wind en alles waarmee deze bezwangerd is.
Zo is het eigenlijk met alles. Het wordt wat door de contexten waarin je het plaatst, de intentie waarmee het gebeurt. Neem nou zo'n oliebol, die iedereen alleen eet op deze avond van het jaar. Van buiten bruin en wat knapperig, van binnen zacht en dampend, een beetje veerkrachtig, gevuld met rozijnen en sukade. Zo'n bol maakt gelukkig op een avond als deze.
Het eerste kleurige vuurwerk knalt wat in de verte, uren en seconden wordt je je bewust gewaar, ze gaan ergens naar toe, naar een Nieuw Jaar, een nieuw begin... Elke avond eindigt zo in de nacht, op weg naar een nieuwe dag. Maar vanavond telt het, tellen we, we tellen met zijn allen, de hele wereld telt. Omdat we allemaal hopen dat het mogelijk is om opnieuw te beginnen: Op een berg, een glanzend geel korenveld, in een walsje van de liefde...
We happen in een oliebol bepoederd met witte suiker: wil jij mij bepoederen, in me happen, van mij genieten, zo zegt het aankomende nieuwe jaar: Gelukkig 2009... Dat mijn komst je de mogelijkheid zal geven om met de ogen van een pasgeboren baby naar de verte te kijken.