Op de voorpagina van Trouw stond gisteren een heel mooie foto van Barack Obama en Hillary Clinton. Die twee houden me al een hele tijd bezig (zie blogje Change, 5 november 2008) Het lijkt bijna of Obama een lichte kus op de kruin van Hillary heeft gegeven en zij er vertederd van is, haar hart even glimlacht.Hoe vertekenend foto's ook kunnen zijn, de sfeer om hen heen is onmiskenbaar. Iets van zachtheid en zorg. Op de tv zag je een oud filmpje uit hun campagnetijd waar Hillary sneert tegen Obama: 'Jij, die de profeet uithangt, die roept dat het allemaal goed zal komen, de verandering daar is, alsof het zó de hemel uit komt stralen.'
Nu wordt ze een van de engelen, die het mogen gaan doen: in het begin van een nieuwe eeuw, een nieuw wereld-élan. Het optimisme dat ze zelf uitstraalt, het passievolle: Mr President, may God bless you and the wonderful United States of America... Ik heb haar biografie gelezen en daarin wel overtuigd geraakt van een oprecht idealisme onder der Wille zur Macht.
Het blijft knap om genoegen te nemen met een functie onder degene die je hebt proberen te verslaan. Het democratische stelsel is prachtig, als het de geest van mensen flexibel maakt en houdt. Een goed criterium trouwens, voor elk systeem, project, gemeenschap, groep, relatie: houdt het je flexibel, kun je meewaaien met vele winden en toch geworteld blijven?
Onder elk samenleven en samengaan, zitten uiteindelijk: mensen. Die eigenaardige wezens met in hun de potentie van destructie, afbrokkeling, desolaatheid, oorlog, haat, verwoesting... Maar gelukkig ook van het omgekeerde: Wij zijn in staat de wereld ten goede te keren, lef te hebben om te bouwen op elkaar in eerlijkheid, oprechtheid, openheid. Wij zijn het die voor de liefde kunnen kiezen, elk moment weer.
