In het klooster komen stapels en stapels kerstpost binnen. Zonet postkamertje gespeeld; post gesorteerd en postzegels plakken op alle enveloppen die weer de deur uit moeten. Ondertussen praat je wat met zuster H. die hier drie keer in de week de telefoon aanneemt en naar de voordeur loopt als de bel klingelt, en met W., een andere leek, huisarts, die hopelijk deel gaat uit maken van de nieuwe leefgroep.Vaak, in het klooster praat je dan tijdens zo'n klusje, over zaken die een ieder aangaan. Nu ging het over alles wat er misgaat in de gezondheidzorg en het ziekenhuiswezen. Hoe mensen opgedeeld worden door specialisten in het deelgebiedje waar ze toevallig alles van weten, zonder maar een beetje acht te slaan op het geheel. Hoe ouderen door de snelheid van jongere verpleegsters letterlijk het eten uit de mond wordt genomen.
'Zegt de verpleegster tegen mij: Uw moeder weigert om te eten! Zeg ik: hoe kan dat nou; ze lust alles , ze weigert nooit eten, probeert altijd alles. Zegt de verpleegster terug: toch heb ik gelijk, kijk maar ze heeft het eten met geen vinger aangeraakt. Dochter vraagt aan moeder of dat zo is, dat ze geen trek had. Zegt moeder: ik kreeg de deksel niet van het eten af.'
Leuk mopje, maar echt gebeurd. De deksel op het eten was te zwaar voor de fragiele handen van moeder. Zie je het voor je? Drukdoende verpleegster haast zich langs het bed om alle dienbladen weer weg te halen. Geen woord voor degene die in bed ligt, daar heb je het even te druk voor. In alle snelheid til je de deksel even ervan af en ziet dat het eten onaangeroerd is. Mens in bed kan niet eens meer wat zeggen, want verzorgende is alweer foetsie.
Gisteren gelukkig ook het tegendeel meegemaakt. Vader lag in diepe slaap en dat gun je hem zo, dat hij uitrust. Verpleegster komt voorzichtig binnen en zegt: 'Sorry dat ik stoor... maar ik ga even de suiker bij hem prikken... Ik ben bang dat het te laag is en dan komt hij in een hypo'. Ze prikt en ze heeft gelijk. Vader had een sondevoeding overgeslagen en als zij er niet was geweest, dan was hij langzaam in een coma gezakt...
Ach, het is zo'n fragiel evenwicht, bij Vader. Een ieder leeft van de ene zorgvuldig uitgepakte kerstwens naar de andere. Het gaat niet meer om stromen post, die als in een postkamer verwerkt kunnen worden, inkomende en uitgaande stromen. Het gaat om één enveloppe, die je per keer voorzichtig uitpakt. Om dat korte gevoel van verwondering, elke keer weer: kijk, het is nog mogelijk, eventjes nog een moment van helderheid en er helemaal zijn. Eventjes maar... Kerst..
PS: Vorig jaar om deze tijd was ik ook in het klooster. (Zie blogje In het klooster, 24 december 2007) Waar zal ik volgend jaar om deze tijd zijn? Hoe ziet de wereld om mij heen er dan uit? Natuurlijk hoop ik dan nog steeds op 'tekens van leven'... (Zie blogje: Anders dan eerder, dec. 2008).
