Gisternavond was het volle maan. Deze schrijf ik op om het in herinnering te houden. Sommige volle manen, die hebben dat. Een aantal op een strand, aan zee in de tropen. Vroeger op mijn studentenkamer die aan een kloostertuin grensde. Dan zat ik in het donker bij maanlicht en zette Die Mondscheinsonate van Beethoven op. Die enkele piano die door de kamer en de silhouetten van de bomen heen druppelde.Gisteren was het een volle maan bij een open veld op een plekje waarvan ik niet wist dat het zo stil in Nederland kon zijn. En ook nog niet eens zo ver van me vandaan. Het gras knisperde door de witte rijplaag en de maan stond vol en bol en blozend, wat verlegen, te schijnen.
Ik zou wel aanleg voor maanziekte kunnen hebben, zoals bij weerwolven. Iets in de maan maakt wild. In Zweden stond ik zo ook eens bij een meertje en een donker sparrenwoud. Klaar om huilend en grommend door de boomstammen te schieten. En in Nieuw Zeeland bij Lake Tekapo stond ik tussen de wierookgeurende lupinen. De maan als een baken in de stil verzonken avond.
Maar ach, de volle maan van gisterennacht, die had iets van een klaar licht. Zoiets als de ster van Bethlehem bij de stal. Of iets van een rond gat in een heldere nacht. Zo'n gat waar je doorheen kunt vallen en dan in een andere wereld belandt. Maan, stille maan... Zacht ...
