Het is wel grappig om te zien hoe Nichtje omgaat met het gegeven dat ze nu weet dat Sinterklaas niet bestaat, maar dat hij toch afgelopen zaterdag in het land kwam. Eerst had ze aangegeven dat ze wel bij Oma boven wilde kijken, 'met andere ogen', had ze daarbij gezegd, hoe de Sint aan De Waalkade aankwam. Maar uiteindelijk zijn ze toch naar de vertrouwde aankomstplaats in hun dorp gegaan.Vorig jaar zeer verlangend om Sinterklaas zelf een hand te kunnen geven, maar nu maakte het haar niet uit en had ze zich gestort om zo dicht mogelijk bij de Zwarte Pieten te komen, om zoveel mogeljk pepernoten te scoren. Sinterklaas bestaat niet, maar hij hangt wél in de lucht.
Met haar verzon ik een nieuw Sinterklaasliedje, een walsje en inhaakliedje:
In een Spaanse villa, op een Spaans terras
daar zat Sinterklaasje, lekker in zijn sas
en ook alle Pieten, die waren aan het genieten
In een Spaanse villa, in de Spaanse zó-o'-o-o-o-o-o-n!
Zon zo lang mogelijk aanhouden, totdat je geen adem meer krijgt. Wij hadden bijna geen adem meer, van het telkens herhalen van dit liedje.
Had dit liedje vorig jaar ook gekund? Nee, want toen zong ze naár Sinterklaas toe en nu zingt ze óver hem en is hij notabene ook nog in Spanje. Maar je moet toch wat, met een tijd waarin er iets in de lucht hangt en het harde feit dat het er niet is, blijkt dan maar gedeeltelijk waar. Het is zoiets als love is in the air, dan is er tegelijkertijd niks en van alles. Dat zat ook in de film die ik gisteren zag: New York, I love you.
Wat zat ik heerlijk met een glimlach in het donker in mijn bioscoop stoel! Door het camerawerk lijkt het net of je meewaait met een geest door New York, soms net boven ooghoogte, soms daal je neer en volg je wat mensen, soms streelt-ie langs gebouwen, bankjes in Central Park, de Brooklyn Bridge, een zonsondergang aan de Hudson.
Het is onmiskenbaar een goede geest: eentje van liefde, tederheid en mededogen. Hij daalt neer en je maakt anekdotisch wat levensmomenten mee van willekeurig wat mensen. In de Joodse gemeenschap, Italianen, er komt een Puertoricaan voorbij, taxichauffeurs, jongeren in de kunstscène. Van alles wat, met bijdragen van verschillende regisseurs, al miste ik achteraf een verhaaltje met Negers. Er zijn geen Zwarte Pieten in dit NY.
Die levensmomenten zouden écht kunnen zijn, maar de mogelijkheid dat het alleen in het hoofd zit als fantasie, of als herinnering of dat er een menselijk engel even praat en zo het lot van iemand even verandert; dat kán ook. Vandaar mijn glimlach, waarschijnlijk. Ik geloof namelijk heel erg in het tussengebied, waar de geest kan waaien en je mogelijkheden en ervaringen geeft die er anders niet zouden zijn. De werkelijkheid is zo gelaagd: er bestaat zoveel tegelijkertijd wel en niet en wel, heel engelachtig, heel sinterklaasje.
