Het is vandaag Allerzielen en het is vreemd om te merken dat deze dag zo anders aanvoelt, als je zelf een dode te betreuren hebt: het is voor de eerste keer dat Vader zich 'aan de andere kant ' bevindt. Het dodenrijk, de hemel, het hiernamaals, dat voor sommigen een hierNumaals is. Niemand kent de overzijde, niemand komt er in detail over terug vertellen of komt met een evaluatie. Die is natuurlijk ook niet nodig, want je hebt niks te kiezen: eens gebeurt aan het je: je zult van deze aardbodem verdwijnen.Ik bezocht zijn graf en wist eigenlijk niet of hij op die plek nou als dichterbij aan voelde, dan ergens anders. Aanvankelijk was er ook bezoek bij het graf ernaast, dus ik besloot alleen maar even te buigen voor dat plekje aarde waar zijn resten liggen en weer te gaan. Maar de meneer ernaast vertrok en toen heb ik alsnog alle herfstbladeren verwijderd en bij gebrek aan een harkje, met mijn fietssleuteltje de aarde wat rul gemaakt.
Dát doet je dan eigenlijk goed: zelfvergeten wat rondscharrellen op een plaats waar de doden de ruimte hebben om er te zijn, in al die namen en stenen en bloemen en lichtjes. Een begraafplaats geeft je de ervaring van zelf een schakeltje te zijn in een lange keten vóór jouw en ná jouw tijd. Ik had drie heideplantjes bij me en had er twee op zijn graf geplaatst en was eigenlijk van plan om de derde mee naar huis te nemen en op mijn terrastafeltje buiten te zetten.
Ik liep terug naar de ingang en toen hoorde ik de stem van Vader die iets zei van:' Ga eens naar het graf van Opa en Oma, ik kan daar nu niet meer naar toe gaan, ga even namens mij.' Zo kwam ik daar terecht en staat het derde heidpantje op hun graf: bij de generatie voor mij en ik moet bekennen dat ik die al die jaren nooit echt bezocht had. Maar als je eén dode hebt te bezoeken, dan komen ineens alle andere doden ook meer in zicht.
Dat is dan toch ook wel mooi van een dag als deze, dat er zo'n dag gereserveerd is in de katholieke traditie, om de doden te herdenken. Zijn naam wordt vanmiddag ook genoemd in de vespers bij de Clarissen. En al ben ik er zelf niet bij, het is troostrijk dat dit gaat gebeuren. Het brengt me terug naar mijn eigen bestaan: Dat het belangrijk is om je niet te laten leven, maar om te leven: dicht op je eigen huid, trouw aan jezelf, geen half mens zijn , maar een hele, een heelheid in je, die je alleen maar zelf kan realiseren.
