Dit weekend heb ik Jopie gezien. Jopie was dertien jaar, blond met een matje in zijn nek en hij was de jongste uit een gezin vol dronkenlappen en aan lager wal geraakten. Om hem te redden,had de kinderbescherming hem in het kinderopvanghuis van Browndale geplaatst waar ik enige maanden dag en nacht gewerkt heb.Jopie was een heel gevoelig jongetje en had behoefte aan warmte en af en toe dan stonden we omarmt op de overloop van het grote Pippi Langkous-huis. Zijn stoere gezichtje met de felle ogen veranderde dan in dat van een zachtaardige peuter. Een andere, al door de wol geverfde begeleider waarschuwde me, want Jopie zou al seksuele gevoelens kunnen hebben en ik als jonge 19 jarige schrok daar wel van. Browndale is zelf uiteindelijk aan seksschandalen ten onder gegaan. Helaas...
Ook zag ik dit weekend de jongeren uit de achterstandwijk van het wijkcentrum waar ik lang gewerkt heb. Ze kwamen elke middag biertjes drinken en als ze even alleen waren en niet met de hele groep, dan vertelden ze hun dromen aan mij. Vast en zeker je voornemen, om niet als je vader aan de drank en de drugs te raken en toen, op een ochtend om 9 uur kwam hij het wijkcentrum binnen, half van de wereld, maar verslagen en verdrietig: Hij bleek door zijn vader op kroegentocht meegenomen te zijn, om een Kerel te worden. Helaas...
Ik zag ze met dezelfde blik, dezelfde kleding, hetzelfde groepsgedrag. En dezelfde oudere vrouw die tussen de ruwe bolsters, de blanke pit probeert te blijven. Ik dacht aan een andere lange Jopie, die uit de wijk verhuisd was, omdat hij geen zin had in een leven dat bestond uit rondhangen, bier drinken, nummerborden van auto's stelen en door verkopen en regelmatig zes weken 'op vakantie gaan', brommen dus, in de bajes. Hoe zijn groep hem wist te vinden en hem het leven zuur maakte en hij toen toch maar terugkeerde naar zijn oude buurt. Helaas...
Ik zag ze allemaal in de film De helaasheid der dingen. Een mooie titel voor een knap gemaakte film, die zo realistisch was, dat ik het gevoel verloor van een avondje uit. Wat heb je aan films die zo dichtbij aan de werkelijkheid raken? Ik weet het niet. Ik word er altijd wat treurig van omdat het indirect vertelt hoeveel werkelijkheden er allemaal naast elkaar bestaan, zonder dat die elkaar ooit echt ontmoeten. Helaas...
