Daar lag het in de winkel en ik wist meteen dat ik het vroeger heel leuk vond, al had ik tegelijkertijd daar geen actuele herinnering aan. Vreemd, het is meer een gevoel dat erover je heen komt, hé ja, leuk!, maar hoe ging dat ook alweer, wat zag je dan? Dus heb ik het gekocht: La Linea.
De titel zegt het al: het is een enkele witte lijn, die een mensje wordt en tegelijk alles wat men in het leven tegen kan komen. Een menselijke hand komt af en toe in beeld en tekent met een wit potlood verder, breekt af, begint opnieuw, enzovoort. Aan de hand zit een heel behaarde arm, zie ik nu, brrrr, niet mijn favoriet!
Het mensje praat universeel 'niks', af entoe valt er door haar kreten eens een bekend woordje, camping, flower, fish, ze vindt het heel vanzelfsprekend te leven en heel vanzelfsprekend dat de tekenende hand de werkelijkheid voor haar schept. Maar die hand haalt ook grapjes uit, plaagt een beetje en sowie so na 2-3 minuten verdwijnt het mensje, want dan is de aflevering alweer afgelopen. Er zijn 90 verhaaltjes en ik heb ze nu lekker allemaal.
Heel leuk, dat vind ik het nog steeds. Prettig toch, dat iets in je smaak niet veranderd is. De serie liep van 1971-1980, is in wel 40 landen op de tv te zien geweest, is gemaakt door Osvaldo Cavandoli en heeft een heel fijn muziekje, die in alle eenvoud elke keer weer klinkt, van Franco Godi.
Eén lijntje, een achtergrond, die elke keer verkleurt, zo simpel is het leven toch ook eigenlijk. Je bent één lijntje en dat is het dan.
De titel zegt het al: het is een enkele witte lijn, die een mensje wordt en tegelijk alles wat men in het leven tegen kan komen. Een menselijke hand komt af en toe in beeld en tekent met een wit potlood verder, breekt af, begint opnieuw, enzovoort. Aan de hand zit een heel behaarde arm, zie ik nu, brrrr, niet mijn favoriet!
Het mensje praat universeel 'niks', af entoe valt er door haar kreten eens een bekend woordje, camping, flower, fish, ze vindt het heel vanzelfsprekend te leven en heel vanzelfsprekend dat de tekenende hand de werkelijkheid voor haar schept. Maar die hand haalt ook grapjes uit, plaagt een beetje en sowie so na 2-3 minuten verdwijnt het mensje, want dan is de aflevering alweer afgelopen. Er zijn 90 verhaaltjes en ik heb ze nu lekker allemaal.
Heel leuk, dat vind ik het nog steeds. Prettig toch, dat iets in je smaak niet veranderd is. De serie liep van 1971-1980, is in wel 40 landen op de tv te zien geweest, is gemaakt door Osvaldo Cavandoli en heeft een heel fijn muziekje, die in alle eenvoud elke keer weer klinkt, van Franco Godi.
Eén lijntje, een achtergrond, die elke keer verkleurt, zo simpel is het leven toch ook eigenlijk. Je bent één lijntje en dat is het dan.
