Er hing niet eens het allerbeste of mooiste werk van Spaanse Meesters, zoals El Greco, Zurbaran, Ribera, Murillo, Fortuny, Goya, Picasso. Er kwamen vele letterlijk grootse werken van hen voor mijn geestesoog die ik in de musea in Cordoba en Sevilla heb gezien. Maar het perspectief waarmee gekeken werd, de wijze waarop je door de tentoonstelling geleid wordt met heel goede begeleidende teksten, die je steeds lieten kijken door de ogen van de afgebeelden, gecombineerd met die muziek: het maakte je ervaring wijds en ruim.
Dan hoor je een madrigaal en kijk je ondertussen naar een schilderij van de binnenkant van een kathedraal, het licht dat over de beeldengroepen valt tot in de verre gewelven van het warme glas-in-lood licht in Gotische ramen. Of je ziet een kleine schildering van Franciscus van Assisi van Zurbaran, die Franciscus heel vaak heeft afgebeeld en hoor je de muziek verlangend, geconcentreerd, wervelend en toch ook besloten en dan kom je heel dichtbij een soort gevoelen dat Franciscus misschien zou hebben kunnen ervaren, staande in zijn bruine pij met een schedel in zijn hand.
Er wordt geen reclame gemaakt voor het Stierenvechten, maar door flarden uit een documentaire van een Torero en kleine jongens die de kunst van het bewegen met de lap leren en de vergelijking van de stier met de minotaurus in het labyrint van Kreta, zie je wel ineens dat dit een deel van de Spaanse cultuur is. Fel als de flamenco, en ook devoot en emotioneel en veel lichamelijker in het beleven van het geloof dan in West-Europa
Een heerlijke tentoonstelling waar ik de tijd helemaal vergat en met de muziek in mijn oren sommige dingen wel tot drie keer toe liet afspelen. Zo maak je een eigen reis... die op dit moment, in dit hier-en-nu, wel een heel onverwachte kant op gaat: ik krijg de muziek niet meer uit op Soundcloud: er komt nu heel harde moderne stampmuziek uit de laptop: help!
