Anderzijds hou ik me hier totaal niet aan, omdat ik een keer in de paar weken toch echt spaghetti bolognese wil eten. Dat verlangen daarnaar is zeer erg ontstaan op ook al geen vanzelfsprekende plek daarvoor: niet in Italië maar op een palmenstrand in Maleisië, waar na weken rijst met wat prut en bananen, die spaghetti als godenkost binnenviel.
Met bloemen heb ik dat dus ook. Geen boeketjes bloemen in huis, want kijk gewoon wat er buiten groeit. En al helemaal geen lentebloemen zoals narcissen en tulpen in de herfst of de winter. Maar tja, daar stonden ze in een rommelhoek, al bijna afgeschreven, in de Lidl en dan ben ik er wel gevoeliger voor, zoals bij knuffels aan de kant van de weg: schots en scheef half omgevallen bij elkaar: hyacintenbollen, per stuk in een bakje. Dus ik kocht er twee, een roze en een blauwe.
Mijn hemel, wat hemels! Want nu ruikt het al twee dagen binnen naar de zoete blauwe hyacint die helemaal, in vol ornaat tot bloei is gekomen. Als wierook, zoals ik de overvloedige lupinen bij Lake Tekapo in Nieuw Zeeland, in al die tinten wit, roze, paars, oranje beleeft heb. Ja, het is als wierook, zoals die ontstoken werd tijdens de eerste vigilie-viering van de Advent bij de Clarissen en die mijn neusvleugels streelde tijdens de dans van de verzoening.
Tijdens die viering, vorige week zaterdagavond kwam bij me een besef binnen dat vergelijkbaar is toen ik onder het Vaticaan tussen al die gebalsemde pausen met het inzicht geslagen werd: Nee, nooit zal een vrouw priester worden. Nu dacht ik: Nee, nooit zal het in de wereld volmaakt en zomaar goed zijn. Nooit. Niet voor niks gaan al die gebeden al eeuwen en eeuwen mee, die hoop en profetie: omdat er nooit wat veranderd is.
En dan tóch die verzoeningsdans dansen. Want de wereld als geheel verandert never-nooit niet, maar daar, hier, in dit ene, vluchtige moment kan het wél zo zijn: volmaakt, hemels, zoals wierook of de geur van een hyacint.
