Dus Nichtje ging aan de gang boven op haar kamer met haar nieuw verworven vernuftigheden.Je haar rond de borstel, de spray en dan drogen met een föhn. Zusje vond dat ze wel erg lang wegbleef om iets van het resultaat te tonen. Zusje naar boven. En vond Nichtje kermend en kreunend met de haarborstel muurvast in heur haar, ze kreeg het niet meer los. Ze had al op internet gekeken en de ervaringen daaromtrent waren niet hoopvol.
Met conditioner (als dat zo heet), nat maken, plukje voor plukje los proberen te peuteren, haarverzachter, je hele kop onder de kraan dompelen, in bad gaan liggen en weken... de rest van het Heerlijke Avondje tot elf uur 's avonds werd erdoor in beslag genomen. Uiteindelijk werd het toch wat op internet al aangezegd was: de schaar erin. En gelukkig de volgende dag horen dat sommige schoolgenoten dachten dat het een nieuw kapsel was en een verbetering.
Wat bij mij blijft haken, om maar in de sfeer van het gebeuren te blijven, is dat Nichtje allereerst, met die borstel muurvast in heur haar, op internet gaat zoeken naar advies en er schijnen pagina's en pagina's aan gewijd te zijn. Het is helemaal niet meer logisch om huilend de trap af te lopen en je in de armen van je ouders te storten. Kant en klaar op internet vindt je lotgenoten, advies, mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt.
Dit geldt dan natuurlijk voor werkelijk alles. Niet alleen een vastgelopen haarborstel in het haar. De nieuwe mens leeft in het hoofd met allerlei andere anonieme onbekenden om zich heen die op het juiste moment als engelen of geesten aan je goede raad, troost, advies enzovoort kunnen influisteren.
Wat raar, toch ook. Zo ook bijvoorbeeld de gedachte dat er iemand is die dit blog leest die ik helemaal niet ken, maar die wel een soort van beeld heeft van een onbekend levend ander mens, die ik toevallig ben.
