Zolang als ik me kan herinneren is dat zo. Het is dus een gewoonte die ik uit mijn jeugd heb meegenomen. Het zalmslaatje was een vleessalade en dan waren er natuurlijk oliebollen. Vroeger stond het beslag daarvan 's middags te rijzen op de verwarming of kachel en rook het naar gist en daarna naar poedersuiker en olie. Ook daar heb ik er altijd een schaaltje van, zo ook dit jaar. Maar geen zalmslaatje. Doe het eens anders, dacht ik dit jaar. Bovendien had ik nog dagen na de Kerst-Inn in het Wijkcentrum salade gegeten van de overblijfselen.
Maar ik zit net bij een kaarsje en zie het voor het laatst van dit jaar schemeren en donker worden, en plotsklaps komt de smaak van mijn eigen bereid slaatje, altijd versierd met verse mandarijnen-schijfjes als bloemblaadjes in het midden bovenop en als gekartelde rand in boogjes rondom, me helemaal in de mond.... mmm... Maar ik geloof dat ik me schrap moet zetten en het niet ga doen: volgens de traditie is dit ook niet meer het moment om boodschappen te doen en dat hele slaatje nog te bereiden. Het zal dan ook zeker minder smaken dan anders, omdat de smaak van de ingrediënten niet meer bij elkaar naar binnen kunnen trekken, zoals bij de bowl.
Oudejaarsdag wordt bij mij toch meestal net een andersoortige dag als anders, alhoewel ik in mijn hoofd denk dat het niet zo zal zijn en dat naarmate je ouder wordt het speciale ervan afgaat. Maar zonder nadenken groeit deze dag toch naar het je zeer bewust zijn van de tijd naarmate de dag vordert. En dan komt het besef dat het aan de andere kant van de wereld, waar ik ook eens was met Oud en Nieuw (nee, toen geen oliebollen en slaatjes en bowl) al Nieuwjaar is en de hele wereld, ronddraaiend, dat bolletje in het heelal, het uur na uur aan het verwelkomen is.
Vanochtend stak ik eerst wierook aan in de Chinese Tempel hier vlakbij. De Boeddha met zijn vele, vele armen, met allerlei symbolische voorwerpen in de handen,zittend op de grote lotus, de bloem die wortelt in de modder en daarvandaan groeit. Geluiden van mensen vlak achter me, ook van een vrouwelijke monnik, misschien de abdis, bij het winkeltje in de tempel. Helemaal niet storend; misschien zit het in mijn genen om door de drukte heen toch ook de stilte te ervaren en het geheim daarvan, dat zich in vele vormen aan de wereld heeft getoond.
Want ik liep daarna verder en kwam bij de Nicolaas-basiliek, waar de eucharistie voltrokken werd. Ik sloot me erbij aan, bad het Onze Vader, gaf de vredesgroet, altijd zo'n mooi gebaar met wildvreemden. En daarna was er nog een kwartier een stille aanbidding voor het monstrans dat op het altaar werd gezet. De kerk was redelijk gevuld en een moment was het werkelijk helemaal stil. Dan gebeurd er iets, ik weet niet wat. Net zoals in de Chinese Tempel wordt de ruimte om me heen even liefdevol en teer.
