Dus ik had twee vragen. 1. Wat vind je daarvan: dat er voor Clara zo lijkt het, een gradatie is in roeping: van volmaakt en groot naar volmaakter en grootser. Meerdere antwoorden verwezen naar een ervaring van groei in jezelf: dat je iets kunt voelen groeien in jezelf, dat je daar blij om bent en dat dit groter kan worden. Ik zelf vind de link tussen dankbaarheid en je innerlijk gevoelen wel een goede: ik kan bij mezelf als het ware meten dat in de mate dat ik me dankbaar voel, ik ook intenser ervaar dat ik lééf. Zo gauw ik me betrap op ontevredenheid, weet ik dat ik een roer moet omgooien.
Nog intenser waren de antwoorden op de 2e vraag: Wat is jouw roeping? Wat doet jou leven? En probeer daarin ook te verwoorden wat je er moeilijk aan vindt of wat de uitdaging is.
Eigenlijk zou je na elk antwoord even stil moeten zijn, schoot er gisteren dor mij heen. Want het is zo persoonlijk en kostbaar wat je hoort...
Om het in mijn blog vast te leggen, typ ik nu hier mijn eigen antwoord. Kan ik dat later, oud en de dagen zat, of eerder, nog eens nalezen: Mijn roeping is om in de verschillende contexten waarin ik ben, zo dicht mogelijk te leven bij de ervaring die mij geschonken is: Het overstromende besef van liefde die alles en allen verbindt. De uitdaging is om met de pijn en het gebrek te leven als dit er niet is. Om door al het geluid van de wereld heen te blijven luisteren en je af te willen stemmen op elk mens die óók geroepen wordt (maar het misschien niet hoort...)
Abdis M had overigens bijna de middag gemist omdat ze geheel in beslag was genomen door het internet dat het niet deed. Ze kon niet in haar eigen mailbox meer, al typte ze haar eigen wachtwoord in. Zo word je elke dag weer geroepen op eigen- en- aardige wijzen en doe je pogingen om die roeping te verstaan.
