(G)een brief

Ik zit verwikkeld in een aparte mailwisseling. Op de eerste avond dat mensen op bezoek konden komen om Moeder te zien, die lag opgebaard, verscheen er een ex-cliënte van Moeder. Ze was zeer geëmotioneerd, had de tranen voortdurend in de ogen en ze zei dat ze door Moeder , de liefde had leren kennen. Dat is me nogal wat en ook bijzonder om te horen. Mijn Moeder, voelde voor haar aan, als haar moeder, en zij voelde zich een dochter van haar. 'Maar ik ben je moeder niet', had moeder haar elke keer wel fijntjes gezegd.

Je ontmoet dan dus iemand, voor wie Moeder onvergetelijk is, en aan wie Moeder het beste van zichzelf heeft gegeven. In het gesprekje met haar, waar ook een vriendin van Moeder deelnam, iemand die eerder van mijn leeftijd is, maar wel dertig jaar bevriend was geweest met Moeder, allereerst als partner van haar man, die ouder was, en met wie ook Vader het heel goed kon vinden.

Ze brak in en zei: 'Ja, ze (moeder, dus) was een bijzondere vrouw... maar het lijkt me toch niet gemakkelijk om haar dochter te zijn!' Uit de grond van mijn hart zei ik: 'Ja,! dat klopt, dat is zo, dat was niet altijd even makkelijk.' Het deed me goed, dat een vriendin van Moeder zelf dit voorzetje gaf. Moeder werd ter plekke van therapeut, een beetje meer mens. Dat gebeurde ook met de woorden die ik op de afscheidsviering gesproken heb.

Deze ex-cliënte kwam daarna naar me toe, vond de woorden zó mooi en het deed haar erg denken aan woorden uit een brief, die Moeder ooit aan haar gestuurd had, na het overlijden van haar moeder, met wie ze een ingewikkelde relatie had gehad. Of ik die brief wilde lezen? Nou, heel graag, zei ik. Het is toch een kans, om de stem van Moeder te horen, als therapeut: ze was een goede, dat is wel duidelijk.

Maar ze stuurde de brief niet, omdat ze dacht dat die woorden van Moeder mij wellicht helemaal niet zouden troosten. Ze citeerde wel uit die brief, citaten waar ze zelf veel aan gehad had, en ik hoorde meteen de stem ven Moeder in die woorden. Ik mailde haar, dat ik dacht dat de brief me wél zou kunnen troosten. Toen mailde ze dat ze er nog eens over had gedacht en nu dacht dat Moeder zelf het wellicht niet prettig had gevonden, als ik deze brief zou lezen. Ze hield tenslotte haar privéleven weg: ex-cliente wist niet eens dat ze vijf kinderen had.

Tja... ik denk persoonlijk, dat Moeder helemaal geen bezwaar zou hebben, als ik haar brief las. Integendeel: ik denk zelfs dat het Moeder goed had gedaan, dat er zomaar een tipje van haar beroepsleven zichtbaar zou kunnen worden. Dus ik voelde me weer genoopt, omdat ex-cliënte toch te melden. En nu is het afwachten, hoe zij daarop reageert. Ze meldde al, in een soort naschrift,  dat ze het spontane  aanbod niet had moeten doen, en dat dit haar speet, omdat ze verwachtingen had gewekt.  Ik begrijp heel goed, wanneer ze daar bij blijft. Maar het voelt als een worst, die je voor de neus is gehouden, maar die toch aan je voorbij gaat.