Effe over Trump

Alles rondom Trump heeft vermakelijke, akelige, vreemde, gevaarlijke, absurde, prikkelende kanten. Vrouwen wereldwijd, hebben gedemonstreerd, er waren duidelijk minder mensen bij de inauguratie, Meryl Streep heeft zich geroerd en nu is er een video van Lubach die de wereld over is gegaan, waar Nederland zogenaamd opteert om ná Amerika, het grootste land van de wereld te zijn. En de absurditeit ten top: er gaat werkelijk een petitie door Amerika, om Nederland die kans te geven, dit te worden.

Vermakelijk, toch? Heel de wereld wordt ook op een ludiek wijze  een beetje wakker.

Akelig toch? Dat er mensen zijn die dat videofilmpje van Lubach serieus nemen.

Vreemd toch? Zo'n bijna belangrijkste man van de wereld, die alleen maar heel primair en instinctief kan reageren. Elke eloquentie is verdwenen, en iets daarvan slaat nu ook over op het leiderschap van Mark Rutte, die middels een open brief aan alle Nederlanders, ook kiest om het zo simpel mogelijk te houden.

Gevaarlijk, toch? ... Is dat zo?  Ontvlamt er zo meteen een soort van wereldoorlog met China, zullen de nieuwe oliepijplijnen die Trump weer gaat bouwen openbarsten en zal al die vette drek de aardbol gaan overvloeien? Letterlijke en figuurlijke Trump-oliepijplijnen

Absurd, toch?....Dat het werkelijk mogelijk is geworden dat zo'n blanke gorilla, wonend in een gouden, roodfluwelen toren, met glitterende kroonluchters, wie weet nu zó het Witte Huis van binnen heeft veranderd, daar waar de Obama's kozen voor moderne, minimalistische kunst aan de muren...

Prikkelend: ja, dat is het wel. Als ik vanaf een andere planeet zou komen en ik zou de geschiedenis van het mensdom in vogelvlucht kunnen bekijken, dan zou ik denken: zó, daar zit men dan opgezadeld met een grote witte haan met dommige ogen en een gele kuif, na die zwarte, soepele, elegante panter... wat doet dat mensdom zichzelf toch aan?

Ik kan me niet losmaken van het beeld van de hand van de vrouw van Trump, die op zijn schouders rust, tijdens de openingsdans op zijn inwijdingsfeestje, uitgerekend op My Way, als je scenarioschrijver was, dan zou men denken: doe niet zo clichématig, Die hand dus: strak en gespannen, de vingers tegen elkaar geklemd, met een gezicht dat gebotokst is, de sfeer van een mislukte oude barbiepop... Dan daarnaast, al die sensuele, gepassioneerde dansfoto's die er van de Obama's zijn.

Wanneer alles wat je in de wereld bereikt en hoe je reikt, gewoon begint in dat hier-en-nu, van die paar mensen om je heen die jouw wereld vullen en hoe je elkaar benaderd; hoe veel liever woon ik dan in de dans van de Obama's, hoe treurig kun je dan worden van het dansen van de Trumps...