Leidinggevende roept: Ga naar een reisbureau! Die hebben vaak meer opties! Maar ik zag het reisbureau precies hetzelfde doen als ik: kijken bij dezelfde reisorganisatie, want daarmee waren ze verbonden, en dan zouden ze net als ik, alleen surfend op internet, de reis kunnen aanvragen en ook moeten wachten of en hoe het mogelijk is. Alleen reizen waarbij staat: kan direct geboekt worden, komen dan in aanmerking. Maar dat kan ik zelf ook.
Maar er zijn bijna geen reizen meer, op zo'n korte termijn. Nu ben ik ongemerkt in een soort van stroomversnelling geraakt. Ik zag een mooie safari-kampeerreis naar Tanzania. Staat ook op mijn verlanglijstje. Ik vertel dat in het Wijkcentrum, maar dat ik nog twijfel, en dat het zo meteen hetzelfde is: je boekt en zit eraan vast, de andere partij komt met een andersoortig prijsaanbod en alleen dan mag je weigeren. Maar dan zijn er weer een aantal dagen voorbij en als het niks wordt, dan is de kans dus nog kleiner, om iets te vinden. Men vindt hier dat ik subiet moet boeken, en wel NU.
Twee weken thuis zitten, terwijl je vakantiedagen weg tikken, nee, dat zie ik niet zo zitten. Weggaan zou fijn zijn. Maar de rondreis in India, was gekoppeld aan Moeder, elke andere reis is...? Ja, natuurlijk, ALLE reizen vallen in de geest van Vader en Moeder, die na hun pensionering de hele wereld hebben bereisd. Vader was sowieso elk jaar ongeveer zes weken alleen van huis.
Het voelt aan, alsof ik aan een nieuwe leefstijl snuffel. Zomaar zo'n soort rondreis, ik ben gewend om heel zuinig en 'beschaafd' om te gaan met mijn uitgaven. Elke keer weer de vraag: heb ik dat nou nodig en waartoe? Stomme vraag tegelijk, want ik héb dus ook niet veel nodig, zo blijkt. Reizen hoort wel bij mijn verlangen, het zit een beetje in mijn genen, denk ik... Dus, tja, wat nu? Ik weet het even niet. (En natuurlijk roept Moeder weer heel hard in mij: Doen, doen! Of ik ga luisteren, ik weet het niet.)
