Tja. Hoe mijn werk-toekomst eruit gaat zien blijft een vraag. Eerst wordt er gekeken of er nog locaties zijn met weinig licht, waar ik kan werken. Zo niet dan wordt het dus een ziektemelding vanaf 10 februari... En ik moet me gaan onderwerpen aan een uitgebreid specialistisch onderzoek om te kijken wat mijn belastbaarheid kan zijn.
Allerlei termen vliegen je om de oren en de bedrijfsarts bleef maar spreken over een 'hij', als hij de neuroloog bedoelde. Hetgeen ik steeds corrigeerde in 'zij', dat kan ik niet laten. Het was nota bene een Pipi Langkous-achtig meisje met rode sproeten op haar armen, de chef-neuroloog. Al met al kan het hele traject twee jaar duren en er kán uitkomen, dat ik zelf maar ontslag moet nemen, als er te weinig uit het onderzoek komt, wat objectiveerbaar is.
Hoe erg vind ik dit? Ik weet het niet. Mijn identiteit hangt niet van mijn werk af, dat weet ik wel. Ik ga de volkomen leegte tegemoet, als die er niet al een beetje is. Het idee dat je die tegelijk kunt vullen met werkelijk van- alles- wat vind ik wel oké, voor nu. Zo heb ik mijn vakantie dus gecancelled. Maar ik zóu ook toch nog wél weg kunnen gaan en toen ontstond het idee: 17 dagen naar Varanasi, een vliegticket en overnachting regelen met een dakterras dat uitzicht heeft over de Ganges.
Dit is het soort vakantie die helemaal mijn eigen stijl is: lang op één plek, gewoon maar kijken en ervaren. Ja, dat kun je zó boeken via internet en juist omdat dit wél zomaar kan en je op de drempel daarvan kunt zijn, stel ik het voor nu uit. Er kwam haast en stress bij omtrent het visum en de vaccinaties, daar had ik géén zin in. En waarom dan maar 17 dagen? Alleen omdat de georganiseerde rondreis dat aantal dagen had...
Kortom: wij weten het even niet. Ik niet, de bedrijfsarts niet, de personeelsfunctionaris niet. In het wijkcentrum werk ik nu met de nieuwe 'satelietbeheerder'. Zij is ook healer en ervaart dat zij hoort bij de mensen die de aarde naar een ander, beter niveau brengen. Daar hoort deze chaos-tijd bij, zegt ze. Chaos op alle fronten. Gisteren zei ze op het einde van de dienst: maar ja, je weet het, licht en liefde is er altijd. Zo kun je altijd gelukkig zijn. Ik hoor voor haar ook vanzelfsprekend bij die mensen met dat 'hogere bewustzijn'. Omdat ik meditatie heb gegeven in een klooster.
