Het werd de stad waar zij terugkeerde met een hele kinderschare: het eerste overdekte winkelparadijs van Nederland, Hoog Catharijne, wij verbleven er een hele dag en aten op de terrassen uienstokbrood en er komt een vage herinnering boven drijven dat Vader daar altijd een grapje uithaalde, verstopte hij zich achter de roltrap, of zoiets? Ik denk dat het voor beide de herinnering aan Indonesië opriep, altijd warm, winkelen en iets eten en weer slenteren zonder dikke jassen aan.
En toen was er bijna een half jaar, op het einde van mijn eigen studententijd, dat ik er elke week kwam, op doorreis , terug van een stage in parochies in Capelle aan den IJssel, en A. was daar gaan wonen in een hoge studentenflat en later in die vriendschap woonde ze in Lunetten. We gingen een keer uit eten in een goedkope pizzeria in een van de werfkelders, er was een stunt met goedkope Pisang Ambon en buitengekomen heb ik de oude keien aldaar ondergekotst.
En nog veel later heb ik er Oud &Nieuw gevierd, in wat een yuppen-buurtje werd, arbeidershuisjes in de buurt van het Wilhelminapark, het was ijskoud en spekglad, G. gleed uit bij het afsteken van vuurwerk, brak zijn pols en toen bijna iedereen naar de EHBO-post was, heb ik in de tussentijd de hele afwas gedaan van het diner ervoor. En bij een ander Oud &Nieuw, ongeveer tien jaar later, stond ik onverwachts op de Domtoren, vuurwerk om mij heen en tot in de omtrekken van de stad, tot in de donkere verte.
En nu was ik er gisteren op een door en door grijze regendag, geheel Hoog Catharijne is er vernieuwd en ik liep anderhalf rondje bij Centraal Station dat er nu op een ingewikkelde wijze in vervlochten is. Het zou maar 3 minuten lopen zijn naar Bunk, maar dan moet je wel de juiste uitgang weten... Bunk was ooit een protestante kerk, het glimmende hoge orgel was er nog, die nu verbouwd is tot een café met in het middenschip op ingenieuze wijze hostelkamers en bovenin flex-werkplekken, vertelde L.We dronken er een cappuccino op de bank en op, wat vroeger in de kerkelijke context een ronde waxinelichtjes houder was in de vorm van een bol in meerdere lintachtige verdiepingen, hadden nu mensen van over de hele wereld, de hostelgasten, boodschappen en hun namen op kleine blokjes geplaatst. Wat een geweldig hergebruik van een kerk, de geboorte van een nieuwe plek.
We gingen naar een gratis lunchconcert in het ook geheel verbouwde TivoliVredenburg vol zalen, met een mengeling van sferen eer je helemaal bovenin was: de vertrekhal van een vlieghaven met hoge glazen ramen, lockers in een lange gang, waardoor je denkt aan een groot scholencomplex. Er stond een vleugel en gedurende een uur speelden er vier studenten van het conservatorium: ach...die jonge vrouw in haar groene jurk die iets ingewikkelds speelde met harde en zachte partijen in afwisseling, nét boven haar macht uit en dat andere meisje met een wat dromerige en eigenzinnige uitstraling en dat was precies de klankkleur die uit haar pianospel kwam. We wisten niet hoe zij heetten en wat zij speelden, er was klassiek en modern. Het was verfrissend als een koel briesje in grijzere hersencellen. Ik voelde me er een echte oudere en dat was ook de samenstelling van het overgrote deel van het publiek in de volle zaal. Je kijkt naar vier mensen nog in de lente-fase van hun leven, wat zal er van ze worden?...
En toen bracht L. mij naar een oude binnentuin met een grote oude boom, midden in het centrum, in de Zakkendragersteeg. We gingen aan de wijn om twee uur in de middag, kan dat wel, zo vroeg? Jawél! Toch doen! en we lunchten er, ik kon de garnalenkroketjes niet weerstaan, maar wel de friet met truffelmayonaise en we kletsen en kletsten er terwijl de regen en de wind op het glazen dak rondwaarde, over het leven; het heden en het verleden. Hoe bijzonder: L. plakt al vanaf het eerste jaar, ergens, de plaatjes in dit blog en ik volg intens haar blog, maar de keren dat we elkaar live gezien hebben kunnen we nog altijd op twee handen tellen, misschien zelfs nog op één hand? Het voelt heel vertrouwd.
Het was een hernieuwde kennismaking met Utrecht, en het thema van de dag had iets van al het oude dat van gedaante veranderd en altijd weer iets nieuws en anders wordt: een oude kerk wordt een nieuwe ontmoetings-, slaap- en werkplek, de oude omgeving van een winkelparadijs wordt bruisend met muziek aan de rand, jonge mensen nog op de drempel van het onbekende...een vriendschap wordt vlees en bloed vanuit een blogvriendschap... Utrecht, die stad waar ik altijd doorheen getrokken ben in mijn leven met kortstondige verpozingen en, ik zou het bijna vergeten: het is de stad waarin ik ben geboren.
