Aquarellen op 1e Kerstdag

Nichtje L had onder de kerstboom een heel grote doos met aquarelblokjes gevonden, ze zaten allemaal in papiertjes verpakt als piepkleine zeepjes en haar moeder en ik mochten de doos mee gaan  inwijden. Dat is toch leuker dan een spelletje Cluedo mijn favoriete spel van vroeger: ‘Ik denk dat kolonel Pimpernel het gedaan heeft met de kandelaar in de bibliotheek...’ Dat  grote Engelse landhuis met de duistere gasten heeft altijd erg tot mijn verbeelding gesproken. Voor een verblijf met 40 ouderen en jongeren in een kasteel in Frankrijk heb ik ooit ook een detectivespel gemaakt waar een oudere vermoord werd en de geldkist was verdwenen. Zonder Cluedo was ik, denk ik, niet op dat idee gekomen.

Maar samen aquarellen op eerste Kerstdag dat is bijzonder, dus dat werd de activiteit. Nichtje is de lieveling van de tekenjuf op school en ze had zomaar drie  aquarelblokken van school mee. Ze is de voorzitter van de aankleding van een feestdag vlak voor het eindexamen en de tekenjuf is de enige docent die iets over de inhoud weet. Het is dan traditie dat alle eindexamenkandidaten de leraren en de school in het zonnetje zetten. Ik kom van dezelfde school als nichtje L en in mijn tijd was dat alleen een bloemen-regen: alle leraren kregen er een opgespeld en het regende bloemen uit de ramen op het schoolplein en de leerlingen. Na het eindexamen was er dan nog zo’n dag en dan regende het ijsjes.

Maar zo zal het dit jaar op die eerste dag niet gaan. Nichtje L beschouwt de hele school als een schilderspalet dat zij met een creatief team gaat veranderen en zij hebben meer dan 5.000 euro aan sponsorgeld daarvoor verzameld. Het thema moet geheim blijven, dus ik zal er niks over zeggen. (En nu maar hopen dat niemand de eerdere versie van dit blogje heeft gelezen, want leerlingen schijnen het internet af te zoeken voor info heb ik nu begrepen.) Maar het wordt een spektakel.

Nichtje had van internet een methode geplukt: je beplakt de omtrek van het papier met schildertape en zo ontstaat er,  als je het dan later weer weghaalt, een schilderijtje met haarscherpe randen. En ze installeerde  Pinterest bij mij, haar bron van plaatjes die ze er verzamelt en waarin ze nu ook keek voor inspiratie wat te gaan schilderen. En ze zetten onderwijl liedjes op die ze mooi vond en die ik dan weer op Spotify vastzette om ze nog eens te kunnen beluisteren.

Maar één liedje moesten we maar op YouTube gaan zien: Daddy van Coldplay. Het was de inspiratie voor een tweede aquarel dat zij maakte: als een polaroidfoto ontstond er in het blauw een walvisstaart boven de golven. Ach, wat mooi; er was een animatiefilmpje en het illustreerde mijn nieuwe focus op Graphic Novels geweldig: hoe beelden een nieuwe en extra werkelijkheid toevoegen met een onzegbare kracht.