Gisterenavond de dvd In The Bedroom bekeken. Vijf Academy-Awards, waaronder een voor editor screenplay. Terecht. De film zit zeer compact in elkaar, geen scène teveel of te weinig. Al in de eerste scenes voel je een soort langzame intensiteit: je ziet een jongen achter een meisje aanrennen terwijl je het ruisen van het riet en het gras en de wind in de bomen hoort. Ze zoenen elkaar lief, hun twee hoofden dicht in beeld.De credits van de film volgen, terwijl je handen in een fabriek aan de lopende band blikjes ziet vullen van SPROUT, de visfabriek die het dorp beheerst, blijkt later.
Volgende scène: vroeg in het ochtend halen vader en zoon, de verliefde jongen uit scene 1, het zoontje van het meisje uit scène 1 op. Een dorp aan zee, ze gaan op jacht naar kreeften. Een jongen met een petje, onzeker en nieuwsgierig en al gekwetst in zijn jonge leven; perfect gecast. Vader en zoon genieten ervan om deze jongen in te wijden op zee.
Close-ups van handen van vader en zoon aan het houten stuurwiel, aan de takel die de grote rechthoekige kooien met de kreeften naar boven halen, handen in plastic handschoenen die kreeften meten. Later in de film zullen deze gehandschoende handen heel andere dingen doen...
Vader laat aan jongetje een kreeft zien met maar één arm. Hij vertelt: de kreeften komen in een fuik, the bedroom. Je kent misschien wel het gezegde: Two is a company, tree is a crowd? Nou zo is het hier ook. Als er twee kreeften in the bedroom zijn, dan gebeurt er dit. Zoon zegt: 'Laat hem nu dit maar zien.' Vader vertelt: 'De meest vervaarlijkste zijn de "Grand Old Ladies" als deze: een grote kreeft vol eitjes onderin.'
In deze twee scènes is de bodem gelegd voor een film die gaat over jaloezie, geweld, dood en intense rouw. Hoe die intense rouw vreemde vormen kan aannemen en pijn, monsterlijke gedaanten aanneemt.
Je kruipt onder de huid van de hoofdpersonen en denkt mee tot in de hersenpan. Je kunt bijna aan de lijve ervaren hoe liefde en barbarij vlak bij elkaar liggen, hoe dun de scheidslijn tussen beide kan worden. Hoe? Ik ga het niet verklappen.
Het is een film die je sensitief maakt. Ik realiseer me dan dat het een klein wonder is als een mens kan blijven kiezen voor de liefde en tegen haat en wraakgevoelens.
De bevrijde Ingrid Betancourt is hier een lichtend voorbeeld van. Gisteren op het journaal zei ze dat ze daar diep in het oerwoud, geen haat en wraakgevoelens wilde ontwikkelen tegen haar Colombiaanse gijzelnemers van Farc. Vandaag, op Franse bodem zei ze: 'Ik heb veel tranen gelaten om pijn en verontwaardiging... Nu huil ik tranen van vreugde.' Het woord 'verontwaardiging', zo'n mild woord in deze context... Iemand die na zes jaar gevangenschap in de jungle zó praat, die onvermoeibaar aan journalisten almaar andere en nieuwe verhalen vertelt over haar gevangenschap geheel afgesloten van de buitenwereld, zonder zelfbeklag en rancune:
Dat een mens gaaf en heel kan overleven. Die wondertjes gebeuren dus, gelukkig, nog elke dag. Niet iedereen raakt verstrikt In The Bedroom.
