Ik luister bijna nooit naar de radio. Maar nu staat de radio keihard aan in het wijkcentrum; het is schoonmaaktijd. Tot zes keer toe kwam dezelfde reclame voorbij: eerst eentje voor Unicef: 'In Ethiopie sterven er 35.0000 kinderen bijna aan de honger...' Vervolgens voor Blue Band Light Brood. Dat is bruin brood, vezelrijk en heel gezond dat eruit ziet als wit brood.Ik herinner me het nog wel : bruin brood was niet lekkker, vooral de korstjes kreeg je niet weggewerkt, maar het moest, want het was gezond. Ouders van nu, met een beetje geld want goedkoop is het niet, hoeven die strijd niet meer aan met hun kinderen: Blue Band Light heeft de kleur van cake en is heel zacht. Fijn, voor al die werkende ouders, dat scheelt tijd en levert meer quality time op.
De wereld is er een vol contrasten. In het Oude Testament daalde ooit het brood, Manna uit de hemel voor het hongerige volk Gods in de woestijn, op weg naar het beloofde land. Dat is wat Unicef nu doet in Ethiopië. Toen kwam in het Nieuwe Testament die vreemde vogel genaamd Jezus, die het Levend Brood werd. Avondmaal bij de Protestanten of de Eucharistie bij de katholieken: het ritueel wordt met verschillende betekenissen nog steeds herhaald.
Alleen lopen de kerken in het Westen leeg. Ik vind het niet gek. In het Westen hongert men niet meer. De eerste gemeenschap na de dood van Jezus, hongerde wél. Naar gerechtigheid, vrijheid uit het Romeinse slavendom, gelijkheid tussen alle mensen.
Een werelddeel dat een produkt als Blue Band Light ontwikkelt, naast een werelddeel waar men van de honger omkomt, hoe gaat dat in het werk? Welnu: De laatste hongert en blijft geloven in verlossing daarvan. De eerste gelooft niks meer, dat hoeft niet meer, alles is volbracht. Alleen levert de eenzijdigheid van het westerse voedsel toch scheurbuik op.
Het brood dat men mist heet: Rust, Vrede met jezelf en je omgeving, Tijd en Aandacht voor alles en allen om je heen... Het haastig volproppen van jezelf met steeds nieuwe impulsen en ingredienten doet pijn. Vasten wellicht? ... Vast wel, ooit, misschien, toch ?
Een werelddeel dat een produkt als Blue Band Light ontwikkelt, naast een werelddeel waar men van de honger omkomt, hoe gaat dat in het werk? Welnu: De laatste hongert en blijft geloven in verlossing daarvan. De eerste gelooft niks meer, dat hoeft niet meer, alles is volbracht. Alleen levert de eenzijdigheid van het westerse voedsel toch scheurbuik op.
Het brood dat men mist heet: Rust, Vrede met jezelf en je omgeving, Tijd en Aandacht voor alles en allen om je heen... Het haastig volproppen van jezelf met steeds nieuwe impulsen en ingredienten doet pijn. Vasten wellicht? ... Vast wel, ooit, misschien, toch ?
