In The Straight Story, een film van David Lynch, zit een hele mooie scene. Een meisje dat weggelopen is van huis, ontmoet de oude man die op een tractor zijn broer gaat bezoeken met wie hij al jaren in onmin leeft. Voor zijn dood wil hij het nog goed maken. Met een tractor: de tijd die je nodig hebt om van een voornemen een daad te maken, lijkt hierin gesymboliseerd. Tenslotte was dezelfde weg ook in een paar uur met een auto te overbruggen.Onderweg ontmoet deze man een meisje dat weggelopen is uit huis. Ze twijfelt hoe het nu verder moet met haar. De man raapt bij een kampvuur een tak op en zegt: Kijk, deze tak: als ik wil kan ik het zó door midden breken. Dan pakt hij een heel aantal takken en bundelt ze. Zie je dit: al deze takken bij elkaar, samen zijn ze niet te breken... zo is het met familie ook. Samen ben je zo verbonden, niks kan dat scheiden. Maar als je alleeen blijft dwalen... dan ben je kwetsbaar. De volgenden ochtend is het meisje gegaan. Aan bijeengebonden twijgjes, weet hij waar ze naar toe is gegaan.
Als ik alleen thuis ben, denk ik dat het even makkelijk is om de stilte in te gaan, als in het klooster. Maar als ik in het klooster ben, dan ervaar ik dat dit niet waar is. We zijn samen 2 keer minstens een kwartier samen stil, 's ochtends vroeg en tijdens de vespers, en de stilte die dan indaalt is intens. Die is ZOET.
IZAAK van NINEVE vervolgt:
Moge God je de ervaring schenken
die uit de stilte geboren wordt.
Als je hierin maar oefent zal
een onvermoede dageraad
voor je opgaan...
Na enige tijd wordt in het hart
een zekere zoetheid
geboren en het lichaam wordt er
bijna onweerstaanbaar naar toe getrokken
STIL te blijven.
Ik raak verslaafd aan het klooster, ben ik bang.
