Je hebt zo'n liedje van Bob Dylan: The man in me, will do, nearly any task and as for compensation, there is little he would ask... takes a woman like you to get through, the man in me...Daar dacht ik aan toen ik in mezelf zei: De monnik in mij... die zit gewoon stil. Die hoeft nergens heen, zelfs niet naar het klooster... misschien dat de monnik in mij... deze tijd maar gewoon zijn eigen weg moet gaan...
Het gaat hier over het contrast dat ik ervaar tussen een vakantie bestemming zoeken en er tegelijkertijd helemaal geen écht verlangen naar hebben.
Ik wil maar een beetje meegaan met wat zich aandient en nergens naar zoeken ... gewoon onder de appelboom van het hier-en-nu, onzichtbaar voor de halve wereld om me heen, die nu toch op vakantie is.
Tegelijkertijd zou ik graag transparant zijn: The men in me will hide sometimes, to keep from being seen, but that's because he doesn't want turn in some machine...
Machinaties, in alle soorten en maten, ze komen overal voor waar mensen zijn. Eigenlijk alleen, alleen zijn en de STILTE in gaan, je concentreren op iets waar je genoegen in schept, alleen daar is het leven echt en waarachtig.
De alerte lezer valt het misschien op dat ik me niet wil verbergen. Ik zou zó transparant willen zijn, dat ik overal in mee kan vloeien. Zonder de monnik in mij te verloochenen.
Misschien moet ik deze maand van totale vrijheid maar als oefenperiode gebruiken. Voordat alle machinaties van klooster, werk, meditatie, projecten met idealen en dromen bewust weer een beroep op me gaan doen. Maar ja, ik laat me ook graag lokken...
