Vroeger had je de Gouden Boekjes. Ik was er dol op. Lieve verhaaltjes, allemaal verschillend getekend. Mijn lievelingsboekjes waren Bij Kiki Thuis en Ik Hou zo van... In verrukking was ik, toen ze enige jaren geleden opnieuw bleken uitgegeven en ik beide boekjes na zó lang weer met mijn ogen van nu kon aanschouwen.Kiki was voor mij een meisje, maar ik geloof dat er een jongetje bedoeld is. Dingen die ik nu nog leuk vind, ontwaarde ik in de tekeningen. Zij (daar hou ik het even bij) draagt een losse broek, zit op een schommelstoel op een veranda, een zonnehoedje op, struint wat in de tuin, heeft vreemde snuisterijen en een bloemetjesbehang in huis... hoe erg heeft zo'n droomboekje mijn leven wel niet beinvloed?!
Ik Hou zo Van... dat was mijn aller-allerfavorietste. Sinds ik het in huis heb, heb ik het aan heel wat kinderen voorgelezen. 'Ik hou zo van... auto's. Kleine auto's, oude auto's... fijn, al die auto's!
Ik hou zo van... treinen... kleine trei -"
'Ja!!! die trein, hoe gaat die, o, ik zie het al ! Hieronder door en dan zo, zó de berg op en dan verdwijnt ie, kijken, kijken !"
Neefje stortte zich op de bladzijde, met zijn neus erboven en met zijn vingertjes ging hij alle wegen langs van ALLE treinen die er reden.
Wég was het mijmerige, zangerig voorleessfeertje van weleer. Sneeuw kwam er nog, boten vissen, zaadjes, dieren, sterren enzovoort. Maar dat was gelezen met Meisjes. En hij is een Jongetje. En volgens mij zitten die hersens toch anders in elkaar, die werken anders. Verder dan bladzijde 2, de treinen, zijn we niet gekomen
Nu, een paar jaar later, heeft hij de wereld van Märklin ontdekt. Gisteren liet hij me de catalogus zien, 2 cm dik, dun glanspapier, A4-formaat met alles erin vanaf het jaar 1890 ofzo. Treinen van over de hele wereld tot in detail nagebouwd. Tien stukken recht rail heeft hij van een treinfanaat-met-zolder-vol gekregen en vier wagonnetjes, afdankertjes die net niet lekker gleden in het gigantische trein-landschap. Nu nog ooit een echte locomotief. Vooralsnog is het minitieus in elkaar schuiven van de rails en de wagonnetjes in elkaar klikken al een waar genoegen voor hem.
Ik moet zeggen: ik werd er bijna door aangestoken: dat alles nét echt lijkt en kan rijden, dat heeft wel wat. Maar ja: ik was vroeger ook al dol op Dinky Toys. Nooit echt erkend door de wereld, want ik was een meisje.
