Woorden zijn vreemde dingen... Ze roepen werelden op en in een paar woorden verandert soms zomaar het universum in iets wat je niet eens begrijpt als je het werkelijk probeert te visualiseren. Neem nu het volgende uit Leaves of Grass van Walt Whitman (1819-1892) uit het beroemde gedicht Song of Myself:What do you think has become of the young and the old man?
And what do you think has become of the women and the children?
They are alive and well somewhere,
the smallest sprout shows us there is really no death,
And if ever there was it led forward life,
and does not wait at the end to arrest it,
and cease the moment life appeared.
All goes onward and outward... and nothing collapses
and to die is different from what any supposed, and luckier.
Is hier iets van te snappen? Walt Whitman evoceert een wereld na, naast, boven of onder de wereld die we kennen. Een wereld waar dood, iets anders is dan wat wij denken of kunnen weten. In die andere wereld wordt een sfeer, energie, visioen gecreëerd, die niks met onze begrippen van tijd en ruimte te doen heeft.
Het lange, lange gedicht begint wél bij het waarneembare:
I celebrate myself
and what I assume you shall assume,
for every atom belonging to me as good belongs to you.
I loaf and invite my soul...
Als je je in deze stroom van woorden kunt begeven en je mee kunt laten stromen, dan gebeurt er iets met je. Ergens begin je te voelen dat het leven er is,om gevierd te worden, dat je intens en met volle overgave van jezelf houden mag en dat zó elke atoom van jezelf dezelfde is als die van ieder ander.
De anderen: de levenden. En de doden. Al je veronderstellingen verdwijnen. Niets weten en toch meegaan in dat onbekende, ongrijpbare, oncontroleerbare proces: Voort-Durende Metamorphose.
