Gisteren is het concept 'troosteten' bij me binnengekomen. Het was grijs en koud weer, ik ben Albert Heijn ingedoken en heb er appeltaart gekocht. En slagroom en nootjes. En riblappen voor een stoofpotje. Thuisgekomen, een hele sloot olijfolie in de pan gegooid, riblappen met vers gemalen peper, zeezout en paprikapoeder erbij, verse laurierblad uit de tuin, rozemarijn en basilicum en knoflookteentjes. Een beetje kaneel en een beetje cacao, water, rode wijn... en sudderen maar.O. Ik vergeet de wortelen in stukken en de knolselderie in dunne schijfjes en nog een oude koolrabbi uit het groentenpakket. De oude sangria uit de koelkast met de donkerrode, bijna zwart geworden stukjes appel erin en de oude salami en de al bijna beschimmelde bierworstjes die ik rondom de Kerst uit het wijkcentrum had meegenomen. Wat een heerlijk, vredig, genoegzaam geluid, die deksel op de pan en erbij zitten met een boek tegen de verwarming.
Warme chocomel met slagroom, taart, een glaasje whisky, de kruidige geuren van het stoofpotje die intenser en indringender het huis bewierookten... Ik denk dat ik het maar 'stoofpotje Mariakasih' noem. Gemaakt uit resten oud eten: Vader zou daar wel lol in hebben gehad. Die nam alles wat los en vast zat mee uit een vliegtuigcabine en die maakte 's ochtends vroeg altijd nasi goreng van de oude overgebleven rijst. Veel ketjap, suiker, ei en peper, dat was het zo ongeveer.
Ik knapte er werkelijk van op. Voordat je het weet stouw je je huis en je maag vol met steeds weer nieuwe zoetigheden en lekkernijen. En dan het liefste gemaakt van 'scharrel-eten', her en der bij elkaar geplukt, gratis. Als ik het in huis had gehad, dan had ik me tenslotte nog in één van de vele vliegtuigdekentjes gewikkeld, die hij standaard in zijn handbagage het vliegtuig uitsmokkelde. De theelepeltjes waarmee ik mijn koffie roer, komen uit het vliegtuig. Zelf meegenomen. Van Vaders voorbeeld moet je het hebben in het leven!
