Als ik iets van mijn stemmingen en gevoelens zou begrijpen... dan zou het leven wellicht heel saai worden, want voorspelbaar. Ik had een beetje 'last' van een huilerige stemming, nou ja niet zo gek als je Vader drie weken geleden begraven hebt, dacht ik zo. De Tarot gaf ook de kaart Bekers Vijf en de associaties vlogen me om de oren. Ziedaar: de rivier, mijn thuisgrond en daar sta je dan aan de ene oever, gehuld in een zwarte cape. Inkeer, tijd van de rouw.En dan ineens, zomaar in de bus werd mijn stemming plotsklaps licht. Ik dacht aan een foto van Vader in zijn laatste week, volkomen vermoeid, haren verward, op een hoge stoel, alsof zijn lichaam de zwaarte van een kolossale olifant had, log, aan hemzelf vreemd en ik zei tegen hem: nou... daar was je er toch ook niet helemaal .. en waar ben je nu dan?
Ineens hoorde ik zijn stem, zag zijn olijke blik en de regels die hij vroeger in mijn poëziealbum had geschreven:
Lach en lach
en lach een keer,
als jij lacht, lacht een ander weer
en men lacht menig, menig keer,
het leven is niet moeilijk meer,
omdat jij lachte, op die keer!
HA! Daar kun je mee vooruit. Uit de bus gestapt begon ik spontaan It's a wonderful life te zingen van Louis Armstrong: I see fields of green and skies so blue... and I think of myself, it's a wonderful life...
Vader voelt weer even aan als dichtbij. Als ik mijn ogen sluit, dan kijkt hij weer schuin achter mij mee: Don't worry be happy. Veel Togetherness, wenste hij een poos lang op elke kaart die hij schreef. Ik antwoord maar even terug:
Weet je wat ik graag zou willen zijn,
een bloemetjesgordijn, een bloemetjesgordijn,
lekker hangen aan het raamkozijn, een bloemetjesgordijn!
