Chocolade

Ik kijk al een hele week geen tv meer. Teruggekomen van vakantie, bleek ik afgesloten te zijn. Aha, dit is dus het voorlopige resultaat van mijn boycot-aktie die ik een half jaar geleden of zo gestart ben. Al meer dan tien jaar staat dat abonnement nog op naam van Ex, en hoeveel verwoede pogingen ik ook deed in al die jaren: het blééf zo. De laatste keer door de telefoon hoorde ik de dame aan de andere kant de 'nieuwe' gegevens intypen, echt het was nú veranderd in het systeem bezwoer ze me. Niet dus. Sindsdien stuurde ik alle rekeningen onbestelbaar retour.

Afgesloten... en het geeft een soort rust en ruimte die weldadig is. Geen beeldenstorm over alle beelden die ik in Sevilla verzameld had en de sinasappelgeur, het licht in de straten, sommige taferelen, ze liggen nog heel dicht onder mijn huid. In het wijkcentrum, waar de tv wel aan staat, zag ik ineens hoe razend snel Mathijs praat in DWDD, wat een tempo, wat veel in zo'n korte tijd. Mis ik het? Nog niet, dus. Alleen s'avonds wat later, lantaarnlichtjes in de tuin aangedaan en weer uitgedaan, turen naar De Grote Beer pal boven me, kan ik sterke behoefte krijgen aan beelden. Aan manipulatie van beelden, aan een andere wereld die aan je verteld wordt, aan een filmpje dus, zoals het verhaaltje vroeger dat voorgelezen werd, voor het slapen gaan.

's Ochtends hangt zo'n film dan nog in het bewustzijn en nu is dat Chocolat, een film die zich afspeelt in deze tijd van het jaar, de vastentijd in de christelijke belevingswereld. Julliette Binoche speelt een vrouw met een dochtertje die in een afgelegen dorpje aan een rivier, ergens in Frankrijk een winkel in chocolade, Chocolat de Maya, beginnen tijdens de vastentijd. Je kunt er koppen warme chocolade drinken met vleugen chilipoeder, bonbons snoepen die Venustepels heten, en allerlei andere heerlijkheden, boontjes bijvoorbeeld die de lust op wekken.

Een film die elke christen in de vastentijd elk jaar verplicht zou moeten aanschouwen. Wat telt er: de moraal van het uitsluiten van de vreemdeling en het je vasthouden aan eigen gewoonten en gebruiken? Of kun je ruimte geven aan je zintuigen, meestromen, risico's nemen, je eigen grenzen verkennen en weer verruimen? Is het toeval dat het katholieke Limburg een vesting geworden is van de PVV? Hoe kleiner je wereld is, hoe meer je denkt dat er wat te verliezen is, als iemand aan je poorten morrelt en binnen wil komen.

Toch gaat het daar om: om de wereld tot je te nemen als chocolade, het langzaam te laten smelten op je tong, niet kijken naar wat verstandig is en de toekomst willen controleren, maar naar wat gelukkig maakt in het hier-en-nu.