Op het strand kwamen in de avond de hengelaars het strand op. Vissen sprongen langs de kustlijn, scholen vissen, en men had regelmatig beet. Een jongeman ving er in één klap drie aan zijn hengel en zijn vriendin liep achter hem aan terwijl de vissen in de plastic tas die zij droeg, ritselden van leven. Een andere familie kwam vissen, met een peutertje dat een mijnwerkerslampje op zijn hoofd geschroefd had gekregen. Ze volgden de school vissen langs het strand en ik wandelde mee. Fascinerend om te zien, het deed me denken aan de film The flyfisher, waar Brad Pitt, de levenskunstenaar blijkt in de wijze waarop hij subliem kan vissen: wachten, volgen, op het juiste moment laten vieren en binnen halen. Ik stond tussen de twee vrouwen van de familie in, te kijken. De ene vrouw ving er eentje en gooide die in het donker het strand op en gooide meteen weer haar hengel uit. Ik zag dat de vis op het droge, zich weer richting de zee spartelde. Ongelofelijk, het overbrugde wel een afstand van vijf meter! Het werd vloed, daar lag het, het lukte haar net niet om de zee te bereiken en het lag er nu wat verloren bij en was ook gestopt met spartelen. Ik besloot de vis op te pakken en ik wapperde er mee richting die vrouw. Deze vis is van jou! Maar ze zag me niet en ik kan geen spaans. De vis begon plotseling wel weer te bewegen in mijn hand. Zo´n mooi zilverachtig visje! Wat zou er gebeuren als ik het in de zee legde? Warempel hij begon weer te spartelen, wat nu? Het haalde de zee niet, uit eigen beweging. Zou ik het maar oppakken en mee naar de hostel nemen? Een vers visje klaarmaken en op eten, was ook niet te versmaden. Ik pakte het weer uit de zee.Wat een levenskracht zat er nog in dat lijfje! Het keuzemoment: ja of nee, kreeg het nog één kans? Vooruit, ik gooide het zo ver als ik kon de zee in en tuurde op het donkere water. Een hele poos zag ik regelmatig een zilveren streepje op een golfje naar boven komen. Verdorie, lag het daar misschien dood te wezen en nu kon ik er niet meer bij! En toen ineens, leek het onder te duiken. Weg was het visje. Mijn hand ruikt nu nog naar vis. Een leuke gedachte dat daar nu in die middellandse zee, een vis zwemt die ik in mijn handen heb gehad.
